Zo. Dat was me het weekje wel mensen. Ik dacht maandag al dat ik gillend gek werd.

Het begon zo.

Ik dacht dat ik de dames had gevraagd om alles in orde te maken. En dacht dat ik alles getest had.
‘Mam! Er staat niets in Gynzykids!’
‘Werkt het wel?’
‘Ja, maar er staan geen taken.’

‘Mam! Ik moet om half negen op teams zitten!’
‘ Dat werkte toch?’
‘ Ja, maar ik had niet gekeken of ik ook bij een vergadering kon met mijn iPad…’
Fuck.

Om elf uur belt de juf van Pippa. Of ze wel aan het werk is.
‘Ja…’
‘Lukt het?’
Ik bedenk me dat we een half uur geleden nogal erm… een emotionele uitbarsting hadden. Waarbij ik mogelijk mijn kind niet per se zekerderder van zichzelf heb gemaakt.
‘Er is enige frustratie.’
Het blijkt dat ze al twee instructies gemist heeft. Ah! Die memo had ik even gemist.

Iedereen die mij een béétje kent weet dat ik niet snel een memo mis. Doorgaans lees, registreer en file ik ze binnen vijf minuten na binnenkomst. Desnoods color-coordinated.

Juist.

‘Ik stuur de mail nog wel een keer.’
‘Nee joh, zeg dat wachtwoord nog eens op.’

Juf M zegt het uiterst zorgvuldig op. Vijf minuten later zit Pip in de vergadering.

Ik hoor haar ergens later deze week ook zeggen.

‘Sorry, ik kwam te laat in de vergadering, ik heb nog niets opgeschreven.’
Dat klinkt best dapper voor iemand met zo’n schattig gezichtje, die op haar TrippTrapp zit.

Hulp

Na het schrijven van vorige blog heb ik zoveel leuke reacties gekregen! En zo onwijs veel hulp.

• er wordt een state of the art bureau custom voor mij gemaakt, compleet met USB poortjes, kabeldoorvoer (en klemmetjes aan de onderkant… love it). Kootje, moet daar niet een USB-C poortje bij? Ik krijg een gedetailleerde stopcontact schema in mijn mailbox en bestel dat en verf.
• Y las mijn blog vorige week en kon zich niet voorstellen dat de plaatselijke ondernemers weinig inventief waren. Zelf komt ze uit dit dorp maar werkt bij BEKO interieurs in Heiloo. Drie app’jes heen en weer en ik weet wat voor vloer ik wil, hebben we een afspraak voor het leggen gemaakt en ‘s avonds komt ze nog even stalen en verfwaaiers brengen.
• schilder R maakt mij intens blij door toe te zeggen dat hij mijn schrootjeswand gaat schilderen. Deze eyecatcher in de woonkamer (waar het bureau voor komt te staan) mag natuurlijk niet verkloot worden. Zal ik het trapgat dan ook maar doen? Superfijn!
• op straat word ik uitgenodigd voor een weekend Texel (door een bekende, even voor de duidelijkheid)
• een secret santa belooft wat stripboekjes op te sturen als welkomstpakket voor de dames
• lieverd C vraagt zich af of ik een hangkastje met glazen deurtjes kan gebruiken
• eerder kreeg ik al twee dekbedhoezen van M waar Pip dolgelukkig mee is
• M biedt me haar bus aan als verhuismiddel
• MamaMieppie belooft soep en broodjes op verhuisdag
• ondertussen biedt interieur’goeroe’ J nog steeds op afstand hulp
• en werkt Karwei in Broek op Langedijk ook als een geoliede machine. Vandaag bestelt, morgen ophalen in een tijdslot. Je winkelwagen met spullen staat klaar. Perfect. Eigenlijk dus sneller dan zelf rondwandelen..
• en natuurlijk staan mijn ouders klaar met raad, daad, hulp en latjes

Al deze hulp is zo onwijs lief (en nodig om niet gek te worden)! Dank, dank, dank!

De komende weken

Had ik eerst nog de ijdele hoop dat ik op 18 januari vast wel kon gaan schilderen op de momenten dat mijn kindjes op school zitten, heb ik nu die hoop maar alweer laten varen.

Plan B dan maar (we hebben afgelopen jaar wel geleerd niet al te vast te rekenen op plan A, toch?).
Noor en Pippa werken ‘s morgens en ‘s middags moeten ze mee naar het nieuwe huis, waar ik dan hopelijk al een gezellige plek voor ze op de zolder heb gemaakt, waar ze lekker een nieuwe Playmo wereld kunnen bouwen.

Je zou het bijna vergeten

Ik voel niet snel dat ik onder grote druk sta. Deze week voel ik dat zeker wel. Het is wat pittig. Een huishouden, vier dagen thuis school (dag vijf is gedeelte voor P), een bedrijf, een verhuizing binnen een maand (duizend beslissingen over kleuren, gas, water, licht, verzekeringen, vloeren, stopcontacten, contract voor de verhuurder), bestellingen plaatsen (verf, rollers, glittermuurverf, pannen, schoenen) en oh ja… halverwege de week komt daar een zes documenten tellende mail binnen inzake de ‘ontvlechting’ van de boedel, cash, emoties en het plan voor de kinderen.

Laten we dat niet vergeten.

Met Noor gaat het nog steeds wonderlijk goed.

Pippa vind het spannend om kinderen te vertellen dat haar ouders gaan scheiden. Ook daar lees ik me over in. Ik lees op de cover van een boek op Bol.com ‘je kunt er niets aan doen dat je ouders hebben besloten uit elkaar te gaan, je bent verdrietig of boos, maar je kunt wel veranderen hoe je daar tegenaan kijkt’.
Simpel. Maar effectief lijkt me. Werkt voor veel dingen.

‘s Avonds bij het eten verzinnen we (allemaal!) wat het positieve aan deze nieuwe situatie is.
Natuurlijk komen de kinderen eerst met ‘de kamer’. Vind P het wel lekker dat hij eindelijk een serie kan kijken ‘s avonds zonder dat zijn tv-mattie in slaap valt.

En met mij gaat het relatief aardig. Ik heb het idee dat ik basecamp 1 van de Mount Everest bereikt heb. Ik heb gas, water, licht, WiFi, een verzekering en een deadline.

Zondag gaan we door de documenten van de mediator. Dat is best pittig. Er zijn momenten waarop het mij teveel wordt (de gedachte dat ik met mijn kinderen misschien niet die mooie reizen kan gaan maken, die ik voor ogen had, Noorwegen met een vlot, Zuid-Afrika, Maleisië, Canada the sequel). Ik word al misselijk bij de gedachte alleen met kinderen op vakantie te moeten. Echt… ik weet dat het wellicht irrationeel is, maar stel dat er iets met mij gebeurt en de kids met zijn tweetjes langs een Franse snelweg staan, of ergens midden in Johannesburg? Hoe doen andere single reislustige mensen zoiets? Michal, Denise, kom er maar in, zeg maar dat ik gek ben…
Er zijn momenten waarop P het even niet ziet zitten. Er zijn momenten waarop we lachen. Bv bij het stukje. ‘Ben je bereid af te spreken niet kwaad te spreken over de ander waar de kinderen bij zijn.’
We zijn het er over eens dat we dat beter niet doen.
‘Hoe ga je dit bewerkstelligen?’
We schrijven op ‘gewoon je bek houden, het is te doen.’ En vinden onszelf reuze grappig.
Het kost ons dus ongeveer 3 uur om te ontvlechten op papier. Vind ik meevallen na 15 jaar.

Ik hoop echt dat ik volgende week wat kan laten zien van het nieuwe huis in oude staat!

Nu gaat het er op aan komen mensen, is de muur van Pippa glad genoeg om een regenboogsticker te kunnen hebben. Is de schrootjeswand lang genoeg voor het bureau dat we voor ogen hebben? Is al het basismateriaal om te starten aanwezig? En is de zolder warm en verlicht genoeg om de kids te kunnen laten spelen terwijl ik klus?

Spannende tijden…

Wish me luck! (of kom een ochtendje huiswerk maken met mijn kinderen vanaf volgende week…)

Het afgelopen jaar hebben jullie vast gemerkt dat ik met steeds meer moeite de silver linings zocht.
Corona, gezeur met B12 en daarna werd het helemaal stil op Wandernan.

Niet helemaal voor niets. Ik had even niet zoveel leuks te melden. Het ging thuis niet goed. En uiteindelijk heeft dat erin geresulteerd dat we per donderdag 10 december hebben besloten niet met elkaar verder te gaan.

De trukendoos is leeg.

Dat doet natuurlijk heel veel verdriet. Want je hebt twee kinderen en zo had je het allemaal niet bedacht.

Maar,… mensen die mij kennen en die mij deze week zagen zien ook dat het goed gaat met me. I’m ok.

En waarom gaat het dan toch ok?

#blessed

Er zijn namelijk heel, heel veel dingen om dankbaar voor te zijn.

P

• in gedachten ga ik terug naar al die mooie reizen de we samen maakten en alle andere avonturen die we hebben beleefd, Motswari, de humpback whales, kleine dibbes, slapen in kastelen, verre oorden en in de lullukke hotel met het IKEA bed. Zoveel mooie herinneringen die ik meeneem.
• ik had nooit een bedrijf kunnen opbouwen zonder dat ik daar alle ruimte voor kreeg
• we slaan elkaar de hersens niet in, wonen nog even met zijn vieren in dit huis en heffen nog steeds af en toe het glas

Sporten

Door het vele sporten wat ik het afgelopen jaar heb gedaan voel ik me mentaal en fysiek fit en sterk. Blij met de loft Common Heroes, sportschool de Geus en sportmaatjes Sam, Anne, Kim en Mayo. Bedankt dat er altijd nog ergens een grand café open is. Lachen door de kutcardio heen. Elkaar aankijken en weten dat het zwaar is, maar dat het samen zwaar is en dat is altijd minder erg.

Familie

Op mijn lijst ‘wat ga ik missen in deze relatie’ staan onder andere mijn zwager, schoonzus en hun kids. We hebben in het voorjaar, tijdens de eerste lockdown, zoveel gezellige momenten gehad. Avonden zaten we met wijn in een online escape room. Of ik met mijn zwager een rondje op zoek ging naar lekker eten in de polder en bij Mercato. En nee, we komen vast nog bij elkaar over de vloer natuurlijk!

Mijn ouders, bij wie ik terecht kan voor hulp, in praktische zin of vooral om stomme grapjes te maken. Heerlijk. Love you.

Friends

Je weet pas wie je vrienden zijn als je door een klotetijd heen gaat. En Jezus… wat prijs ik me gelukkig!

Jullie stonden klaar met koffie, hulp, foute humor, wandelingen in de buitenlucht, hier en daar zelfs een knuffel (enigszins coronaproof), mails, appjes, voicejes en aanbod voor oppas…

Met harde, wijze, lieve woorden.

De clubjes

Ik ben onderdeel van allerlei clubjes. Expeditie Kids (de blogmatties), de roeivereniging (zie onder sport), paardrijden, de 4 non blondes en mijn ex-collega’s van Carlson Wagonlit Travel.

Waar ik het nieuws ook maar loslaat, iedereen reageert zó lief, empatisch en betrokken.

Mijn schatten

En dan de tiny humans die het allemaal maar moeten ondergaan. Die er niets aan kunnen doen dat dit hun het hardst van allemaal treft. De kinderen die van A naar B moeten en vice versa.

Ik ben zo onwijs dankbaar voor zulke lieve, lieve kinderen. Noor die zich voor nu heel flexibel toont. Die haar kleine zusje af en toe troost en probeert op te beuren. En die af en toe ‘s avonds met muis onder haar arm geklemd tegen een van ons aan kruipt op de bank. Die het ergens stoer vindt dat ze nu bij ‘de club van gescheiden ouders’ hoort. Erm… Whatever makes you happy, honey.

Pippa die intens verdrietig is en extra knuffelig. Maar die ook de voordelen van twee verjaardagen vieren inziet. En die inmiddels droomt van haar nieuwe kamer met een regenboog op de muur.

De kinderen van wie we (P en ik) hopen dat ze zich nooit hoeven afvragen of ze papa of mama op verjaardag uit gaan nodigen. Laten we het alsjeblieft geciviliseerd doen…

De nieuwe casa

Ik sta al jaren ingeschreven voor huurwoningen. Toevállig kwam er precies een woning vrij op een mooie locatie. Ik heb tegen het universum (samen met andere mensen ook nog…) gezegd dat dit MIJN huis was. Ja, noem me een gekkie, maar die laws of attraction hebben me de afgelopen maanden toch een paar keer leuke dingen toegespeeld.

Op 17 december mocht ik gaan kijken bij het huis. Dat ging allemaal niet zonder slag of stoot. Want ik had niet de juiste papieren (ik moest denken aan Tos van Otje (Annie MG Schmidt), die ook nooit de juiste papieren had).

Aangekomen in het huis, stond daar een hele lieve mevrouw die mij álle tijd gunde om even om mij heen te kijken, thee te drinken en alles even in me op te nemen. Ze maakte me enorm blij met een vloer, gordijnen, lampen en nog heel veel meer.

Ja, dit is inderdaad MIJN huis dacht ik toen ik er zat.

Inmiddels zijn de kamers verdeeld en wordt er druk gepind op Pinterest.

J hielp me met het bedenken van een coherent concept voor woonkamer en kinderkamers.

Dus dat…

Vanaf nu weer de silver linings!

En even for the record: P heeft dit gelezen en goedgekeurd voor publicatie.

Wat zou het fijn zijn om eens zonder filters te tikken. Ik doe het niet, maar wat zou ik er van opknappen. Maar ja, ik alleen. En zo’n egoïst ben ik niet. Het was de week van veren in mijn reet. Ook wel eens lekker.

Maandag

Boksen gaat ónwijs lekker. Dat is de nieuwswaarde wel zo ongeveer van deze dag. Ik vraag me af… is het nog enigzins interessant om mijn whereabouts te lezen? Het is jammer, want doordeweeks heb ik best vaak momentjes waarvan ik denk, die zijn leuk om te delen. Grappige uitspraken van Noor en Pippa of anderen dingen die me opvallen.

Dinsdag

Hoogtepunt: Paardrijden…. En vette complimenten in mijn app, en plein publique op Facebook. Zo lief dat mensen te tijd nemen er even bij stil te staan. Dat vind ik echt bijzonder.

Woensdag

Sporten. Werken. Ballet.
Pipp zit op de achterbank. We hebben het over de lampions.
‘Noor, ga je weer zo’n lampion maken die meteen aan gort gaat?’ vraagt Pippa serieus.
Ik lig vlak.

Donderdag

Monsterdag! Om tien uur staat de bloemist voor de deur met een enorme herfstbos met pauwenveren. Van school. Toch nog. Keihard werken, een toffe afspraak en zo lekker in de flow dat ik haast vergeet te eten. In elk geval vergeet ik om eten te halen. Dus verse pasta met pesto. Het regent keihard dus ik haal de kids op bij de opa en oma.
Vervolgens leg ik ze in bed, of ben daar mee bezig als er wordt aangebeld. Lieve cadeautjes en weer een bos bloemen. We doen een bakkie op de goede afloop. De kids zien hun kans schoon en blijven rondjes door de kamer lopen met koekjes enzo.

Als ik later op de bank lig voelt een beetje of ik opgebaard ben met al die bloemen om me heen.

Vrijdag

Sporten. Koffie. Werken. Zwembad. Werken, werken. Elite S3 af kijken.

Zaterdag

Sporten. En werken… wat moet je anders? Je kunt je tijd maar beter nuttig besteden toch? ‘s Avonds maken we lekkere hapjes en kijken we mr Bean met de kids.