Zo mensen… 25 graden verschil binnen een week. Ramen open. De tuin in…

Hoe gaat het. Zoals P zal zegt, ik ben niet kapot, ik ben verbrijzeld. Inmiddels 5 1/2 week aaneengesloten buffelen. Ik snap nu de mensen die zeggen ‘als ik mijn kussen zie, dan slaap ik’. Heb ik ook nu! Best lekker ergens. Misschien was ik daarvoor nooit moe genoeg, haha.

Nee grapje.

Zoals sportman W zei ‘het is ook lekker om zo productief te zijn’. En dat kan ik alleen maar met hem eens zijn.

Wat is er gebeurd op de AVS?

• er was wat gezeur over de koelkast. Ik gunde het de lokale witgoedzaak van harte. Echter, bleek dat zij na 3 weken zoeken nog geen steek verder waren met de zoektocht naar dé koelkast waarbij het vriesgedeelte als koelkast kan worden gebruikt. Welke een VAKANTIESTAND heeft. Ja, je leest het goed. Voor een reisminnend meisje als mezelf, is dat de ideale stand. Dat hij maar veel gebruikt mag worden ;-).
  Uiteindelijk heb ik toch maar wat blauwe vriendjes besteld met een koelkast bij Coolblue. De blauwe vriendjes kwamen, brachten en toen bleek het na uitpakken niet goed te zijn. Oei. Binnen 48 uur stond er echter een nieuwe koelkast op de goede plaats. Uitgepakt en wel. Tipje. Laat die jongens gewoon je spullen uitpakken.
• de vaatwasser was een stuk makkelijker
• er werd parketlathulp geboden, latten en lijm zijn besteld
• nadat ik de tv plaatste kreeg ik hem maar niet aan de praat. Na een uur pielen bel ik uiteindelijk KPN. ‘Zeg, heb ik nog een kastje nodig om mijn tv aan de praat te krijgen?’ De meneer van KPN ligt vlak. Vanuit zijn woonkamer. Aan het einde van het gesprek weet ik dat hij vrijgezel is, met zijn kat leeft en weinig feestjes heeft de laatste tijd. Overigens bleek ik nog geen kastje van KPN gehad te hebben, omdat ik was vergeten dat aan te melden bij afsluiten van mijn abonnement.
• kasten kregen handgrepen
• beddengoed bleek te klein, maar kon gewassen terug gestuurd worden naar Smulders…
• trapleuningen werden geschilderd, alsmede een vergeten drempel
• de trapkast werd ingedeeld, als je die ziet denk je echt dat ik psycho ben. Ben ik misschien ook wel. Als ik hoor wat sommige mensen over mij te zeggen hebben…
• de kast van Pippa werd ingedeeld. Direct maar even een zomerkledingverkleedfeest gedaan.. Het hangt nu op de kleuren van de regenboog.
• er werden mengkranen geplaatst
• delen van het bureau gebracht
• stukjes in de tuin gesnoeid
• een transportbusje geregeld voor onze meidentafel (Pimped by Moon met een roze poot…)

School

School… ik weet niet… Zondagavond kwam mij opeens ter oor (via Insta notabene) dat mijn kinderen niet om half negen de deur uit hoefden. Op zich best lekker, we zijn dat uitslapen en rustig ontbijten nu wel gewend eigenlijk. Om half elf moesten ze wel op school zijn. En om 14:00 weer naar huis. Vanwege ijzel. Pardon? De rest van de wereld moet toch ook gewoon op tijd op zijn werk zijn? De efficiency van het schoolsysteem ontgaat mij volledig. Omdat 1 leerkracht het misschien niet red om op tijd op school te zijn, belanden 30 ouders in een spagaat op een tijd dat er werkelijk niets meer geregeld kan worden. Ok, er was opvang voor iedereen die het écht niet red.

Nog iets waar ik niet zo goed bij kan als leek. Noem me een gekkie hoor, ik gun het mijn kinderen van harte om lekker te dollen met vriendjes, dat terzijde. Ik geloof heus dat ze uiteindelijk wel bij trekken en genoeg weten aan het eind van groep 8.
Maar als de kinderen op vrijdag uit school komen en hoor ik dat ze gezellig potjes levend memory hebben gespeeld, ben ik het spoor bijster. In de krant lees ik dat kinderen een onmogelijke leerachterstand hebben. Op school hoor ik dat we de zure tijd die we deze week naar school zijn gegaan, hebben besteed aan spelletjes. Dit moet je me als ouder echt even iets beter uitleggen. Licht me bij.

Zorgen

Was ik vorige week blij dat Pippa zich een beetje uit. Maak ik me deze week toch een beetje zorgen om Noor die opeens wat irreële angsten ontwikkelt. Overdag loopt ze het liefst met dikke lippenstift op met haar haar te flippen, ‘s avonds klemt ze muis onder haar arm en komt ze zichzelf onder mijn deken op de bank krullen. Is het de verhuizing die dichterbij komt, of zijn de Wonder Years begonnen? Keek iemand dat vroeger?
Ik check regelmatig even met de kinderen hoe ze er in zitten. Meestal en passant als we even iets anders aan het doen zijn. Ze praten er wel redelijk makkelijk over. Fingers crossed. Als ik jullie volgende week spreek zit ons eerste weekend hier er waarschijnlijk op.

Wel grappig: deze week nam ik een andere route van de AVS naar het oude adres. Noor zegt ‘Jeetje! Wonen we zo dicht bij huis?’

Oh Pipster

Pippa bekent deze week dat ze altijd dacht dat een verkeersbord met een punt naar beneden betekent dat je daar wegzakt in de grond.

Klussen met kinderen

Zondag… Noor spreekt af op het schoolplein. Daarna zal ze doorlopen naar het nieuwe huis. Om een uur zal ze daar zijn. We nemen het actieplan door. Dat is handig met Noor, want ze is soms net Dorry (de vis van Finding Nemo met geheugenverlies). Als ze ergens een vlinder ziet gaan, gaat ze er achteraan en komt er vervolgens achter dat ze de weg is kwijt geraakt.
– hoe laat moet je vertrekken vanaf het schoolplein?
– waar is je telefoon onderweg?
– als je belt, bel ik je direct terug, ok?
‘Mam, hoe moet ik eigenlijk bellen?’
Zie… toch handig dat ik het even doornam. Ik laat haar zien waar haar telefoon zit, op haar telefoon.

Het klussen/opruimen/inruimen gaat vervolgens zo…

• 12:00 gemiste oproep van Noor
• 12:01 bel Noor, in gesprek
• 12:02 bel P, heeft Noor gesproken, Noor komt naar mij
• 12:04 Pippa: mam kun je me helpen met mijn beschermers?
• 12:05 ik ruim iets op
• 12:06 dingdong P aan de deur met een kastje
• 12:07 ik ruim iets op
• 12:08 dingdong Noor aan de deur, met verzameld vriendenwerk
• 12:09 mogen we iets lekkers? Kijk dit is het huis. Kijk hier staat mijn moeder iets op te ruimen
• 12:10 moeder ruimt iets op
• 12:11 Mam, we gaan
• 12:12 ‘Nan, kom even kijken naar mijn kluswerk!’
• 12:13 Nan ruimt iets op. Nan gaat als een malle en ruimt zelfs 20 dingen op
• 12:30 dingdong we zijn er weer -1
• 12:35 dingdong +1 met ijs
• 12:36 jongens….. niet met ijs binnen, doe ff buiten
• 12:37 ‘Maar nu staan we allemaal op onze sokken in de prut’
• 12:38 overweegt een ticket naar een ver oord te kopen…. als dat maar zou kunnen

Iets later gaan ze even met R op pad. Ook dan probeer ik weer een paar duidelijk afspraken te maken. ‘Blijf bij elkaar.’

Pippa heeft schijt aan deze regel. Ze gaat zelfstandig naar huis, vanaf een speelplaats twee blokken verderop. Cartman. ‘Screw you guys, I’m going home.’
Onderweg heeft ze best even in de rats gezeten, zo blijkt later…

Terwijl iedereen dit weekend met gezonde Hollandse blosjes over het ijs zwierde, stond ik mijn trapleuningen te schilderen, kasten schoon te maken en kwijlend te kijken naar de Instagram posts van anderen.

Ik hoop van harte dat jij, waarde lezer, genoten hebt van het prachtige, ijskoude weer. Van krakend ijs en heel weinig coronagerelateerd ge-eikel.

Het was de week van de bumps in the road…

Het bed

Mijn bed zou worden geleverd. En dan zou ik een half uur van tevoren gebeld worden. Ik werd gebeld, had dat niet door, zag het een kwartier later, trok mijn jas aan en vertrok naar de AVS.
Ik zag voetstappen in de sneeuw, maar de chauffeurs waren reeds vertrokken.
Direct bel ik het bedrijf.
‘Nee mevrouw, u was niet thuis, het is nu een retour geworden.’
‘Ze kunnen niet verder zijn dan 10 minuten hier vandaan, als ze een kwartier hebben gewacht na het bellen… Zou u kunnen vragen of ze terug komen?’
‘Ik zal zien wat ik kan doen…’

Je snap het, het bed kwam niet.

En ik krijg nu een cadeaubon van de klantenservice. Ik mag voor EUR 150,- beddengoed uitzoeken. Ook goed.

De vloer

Meneer de vloerenman verslaapt zich, waardoor niemand om half acht de deur hoeft open te doen. Ik mag dat tussen tien en half elf doen. Helaas… eerder half elf. Nog even praten, dus weer een dik uur uit mijn toch al schaarse werktijd.

Meneer de vloerenman haalt de plintjes eraf (want dat gaat mooier worden) en nu heb ik er een probleem bij (iemand zoeken die de plintjes gaat maken met skyltlak).

Ohja, en de beloofde matten zijn niet mee. En ook de aluminium strips niet.

Verhuizen

Meer dan eens kreeg ik afgelopen week de vraag ‘wanneer ga je nu eigenlijk verhuizen?’
Tja. Wie het weet mag het zeggen… Ik heb geen idee. Als ik een gevulde koelkast heb. Denk ik.
Punt is een beetje dat er niet op de vloer geschoven mag worden én dat er geen water op mag komen. Kansloos als ik wil koken dus eigenlijk.

Daarbij liggen er nog geen plintjes. Maar die liggen er voorlopig sowieso niet begreep ik al…

Netflix

Ik ben inmiddels zo moe dat ik bijna nooit meer iets helemaal zie. Van elke aflevering van Sthlm Requiem heb ik de clou gemist.

Alleen bij ‘Alles is zoals het zou moeten zijn’ bleef ik wakker. Feest der herkenning. Hardop gelachen. Ja, lekker licht entertainment. Dan red ik het nog net.

En… ik geef eerlijk toe. Ik heb een paar dagen bij de lunch een HELE aflevering Dix Pour Cent gekeken. Oui, oui!

Sneeuw

Natuurlijk genieten de kids enorm van de sneeuw. Waar 60% van NL lekker thuis mag blijven, moeten mijn kinderen gewoon naar school. Het voelt als een poolexpeditie om ze op school te krijgen, maar ze zijn er, en ze zijn op tijd.

Pippa weet wel waarom er zoveel sneeuw is. ‘Mama, vorig jaar was er toch geen sneeuw? Ik denk dat dit van dit én vorig jaar is.’
Ik probeer te zien hoe een kind van 7 zoiets ziet. Is er ergens in de lucht een opslagplaats voor sneeuw en gooien ze nu alles naar beneden?

Sok

Zondagavond ontdekt Pippa dat er een gat in haar sok zit. Ze begint hartverscheurende te huilen. Ik kan het niet helemaal verstaan, het is net een vrouw die een meltdown heeft en aan een stuk alles er uit gooit.
Het klinkt ongeveer zo: ‘nouhadikeindelijkdikkesokkengehadvansinterklaasennuzijnzealweerstukmijnlevenzoalsikhetkendeisteneindehetisnieteerlijkdatmijzulkedingenaltijdmoetenoverkomenenvanmorgenwasdemelkookalop.’
Vrij vertaald: ‘Ik ben moe en ik moet nu direct gaan slapen.’
Als de tranen eindelijk gedroogd zijn vraagt ze nogal vrolijk ‘mag ik er een sokpop van maken?’
Nou kijk, sommige dingen zijn makkelijk op te lossen.

Schijden

Op het toilet hangt een kalender met plakbriefjes. Op een van die briefjes heeft Pippa geschreven ‘Mama en papa gaan schijden, dat vint ik jamer. Kus kus Pippa.’
Ik bedenk heel stoute briefjes die ik er naast kan hangen, maar ik doe het niet hoor. Het is natuurlijk echt niet grappig. Maar het is goed dat ze zich uit, daar ben ik alvast blij mee.

Sites opleveren

Ondertussen gaat het werk (JOEHOE!) onverminderd en keihard door. Ik ben ontzettend blij met zoveel aanvragen. De meest gave projecten komen mij ter oor. Van gezonde weken, speciale leden, een mooie webshop, iets met actiehelden, iets met een sportheldin uit Engeland en zelfs een ehh.. nee, die blijft nog even geheim. Ik kan alleen zeggen, hou de ‘stal’ van Mario van Vakantaseren in de gaten…

Sinds deze week lukt het me ook weer om wat kleine restpunten op te gaan lossen. Een olie ABC voor Caro, een winkelwagentje voor Moon. Kids naar school is toch een uitkomst als je zelf iets gedaan wilt hebben.

Oh wacht, hebben ze volgende week wel lekker vakantie. Nee geeft niets, we fixen het allemaal wel.

Focus is key.

Maar hoe is het met jullie, willen jullie al weer eens iets lezen over vakanties ofzo? Ik zou bijna vergeten dat ik een reisblog heb.

Af en toe heb ik het idee dat ik in een reuzenprank ben beland en vraag ik me af waar die candid camera zit. Alsof we met hele wereld een enorme Truman Show aan het opnemen zijn.

Sinds wanneer is er een landelijke discussie over het snottebellenbeleid?
Hoezo moet mijn kind van 10 wel een mondkapje op als ze gaat lopen in school? Maar niet als ze met 30 kinderen in een klas zit? En dat mondkapje, hoeveel zin had dat nu ook weer echt precies? Moeten de ramen open met buiten -8? Sinds wanneer is dat gezond geworden?
En hoe stigmatiserend werkt het als 1 kind een hele klas naar huis stuurt en langs de teststraat? En wat te denken van al die oude besjes die opeen gepakt op Schiphol zaten te wachten op de verlossende vaccinatie?

Ja, ik hou me overal aan de regels. En ik hou het verder prima vol. Dat is het punt niet. Binnen de mogelijkheden weet ik me tot nu toe nog steeds te vermaken. Ik sport nog steeds. Ja, die kettle bells vriezen aan je handen vast en ik kom standaard terug met roest aan mijn trui. Maar het gaat.

En hoe gaat dat bij jou thuis?

Afdeling klussen

Het geklus gaat nog steeds lekker door. Mijn ouders nemen het verfwerk voor hun rekening. Ze kunnen inmiddels geen 9010 meer zien denk ik. (9010 is wit).

Er worden lampjes gemonteerd. Deurklinken terug gezet. Een vloer geëgaliseerd en gelegd (boven).

Het bed van Pippa, vijf pax-elementen en acht lades in elkaar gezet.

Afdeling expeditie

• een lamp voor de keuken, kan van kleur veranderen en gedimd worden (hoop ik)
• een waterkoker van Xiaomi. Chinees. Kun je op een app’je zien of je water nog warm is. Ik dacht dat je met het app’je je water op afstand zou kunnen gaan koken. Dat leek mij handig.
• witte trapleuninghouders voor mijn project trap. Ik ben ermee in mijn nopjes.
• mijn Sonos box komt binnen, die kreeg ik van KPN.
• de fitting uit Toledo is er, hoera! De recensies van de site waren zo slecht dat het gekkenwerk leek om het daar te bestellen.
• blijkbaar heb ik ongeveer 22 LED-lampjes besteld. P kijkt het eens aan en zegt ‘als ik ooit nog eens een lampje ergens nodig heb, kan ik dus bij jou terecht?’
• mengkranen voor overal (als mijn kinderen zelf moeten gaan mengen voorzie ik een waterrekening van plusminus 100 euro per maand)
• Ikea staat op de planning met 75 producten. Vorige keer stuurden ze een dag van tevoren nog een sms met daarin het slot voor de bezorgtijd, maar Ikea kan de druk niet meer aan. Ik bel ze maar niet, weet dat het kansloos is en tot nu toe is alles nog goed gekomen. En het kwam goed.
• het bed van Noor blijkt voorlopig niet leverbaar. Covid. Gedoe. We gaan dus maar op zoek naar een alternatief, wat achteraf gezien waarschijnlijk veel leuker en eleganter is in haar kamer.

Er is een moment dat mijn favo postbezorgers met twee man sterk voor de deur staat voor al mijn pakketjes.
‘Jongens, het begint wel gênant te worden…’
‘Nee hoor, nu weten we waarom je zoveel bestelt.’

En verder

Blijkt Noor erg achter te lopen met haar werkstuk. Woensdagmiddag neem ik de tijd om haar te helpen. Het voelt niet goed dat de meisjes zoveel uit zichzelf moeten kunnen. Het ligt vooral aan mij dat ik me te weinig met haar planning heb bemoeid.

Als op donderdag de kinderen worden opgehaald, kan ik weer even een paar uur achter elkaar werken. Vervolgens laat ik de iPad op de plavuizen vallen…. crap. Er zit een gat in het scherm, ik kan zo naar de behuizing kijken. Ik bel direct YourFix, ze hebben nog een scherm liggen. Hieperdepiep. Eerst een ritje naar Schagen dan maar… Ook daar vinden ze het een godswonder dat het ding nog functioneert.

Nog een level extra

En net als je denkt dat alles wel zo’n beetje lekker doorloopt, krijgen we er nog een level bij. Sneeuw.

Sneeuw die er voor zorgt dat ik mijn auto lekker onder de carport wil laten staan. Waardoor ik na een dag hard kasten en lades assembleren, eten koken, twee wasjes draaien, er voor zorgt dat ik nog in het donker de sneeuw op het tuinpad ‘thuis’ moet gaan ruimen.

Ik voel elke spier in mijn lijf inmiddels en ben hondsmoe. Ik heb geen nagels meer over en mijn handen voelen als schuurpapier. Ik vergeet belangrijke dingen als verjaardagen van mensen Maar het is toch een ander soort moeheid dan bv een B12 tekort vermoeidheid. Dit gaat doorgaans over na een dagje lekker slapen.

Wat helpt om het vol te houden is focus op datgene waar ik mee bezig ben. En natuurlijk alle helpende handen!

Vandaag zou ik mijn bed krijgen. Ik zou een half uur van tevoren gebeld worden. Maar dat werd ik niet… En nu is de zending ‘retour’, volgens het ‘systeem’.

Dus… stuur allemaal even positieve vibes deze kant op. Dat bed wordt vandaag geleverd. DAT BED WORDT VANDAAG GELEVERD!

Mijn wallen hangen op mijn knieën. Mijn grijze haren zijn 10cm uitgegroeid. Ik vind nog maar zelden een make-up kwast.

Wat een week. Als ik mijn app aan zet en begin te typen (doe ik meestal desktop) dan kan ik in principe blijven zitten tot ‘s avonds laat, zonder me te vervelen.

Voor iedereen die ik nog geen antwoord heb gestuurd: SORRY, je app’je is erg belangrijk voor ons, we komen op een later tijdstip bij u terug.

Deze week was er een van heel veel fixen. Had ik eerst nog een bed voor Pippa, dan had ik hem weer niet, bestelde ik wat anders, kwam het bed wel of niet. Dagelijks rennen de pakketbezorgers af en aan. Kussens, een vogelkooitjeslamp, een klamboe, een lamp voor mijn kamer, voor Noor.

Het bed arriveert, maar de bestelling is niet compleet. Een paar dagen later vind iemand ergens een tasje met messen. Toch wel compleet.

Ik ga even in het huis kijken of een balkje nu wel of niet geschilderd moet worden, twee uur later ben ik weer thuis en heb ik iedereen gesproken. Tot mijn favo postbezorgers aan toe die godzijdank ook op de AVS95 bezorgen. Ik draai mijn raampje naar beneden. ‘Hey, wat ben ik blij jullie hier te zien!’

Ergens op een nacht krijg ik een knuffel tegen mijn hoofd gegooid. Pippa klimt in bed en houdt daarbij zelden rekening met of ik in een REM-slaap zit of in een diepe slaap. En of ik ergens ook gevoel heb. Ze kruipt tegen me aan, ik heb het gevoel dat ik net drie minuten geslapen heb.
‘Ik had een nachtmerrie.’
Mumbel
‘En het was héél eng!’
Mumbel. Knuffel. Ik hou haar stevig vast.
‘Nubenjebijmama, hierbenjeveilig.’ Denk ik. Ik had het niet geweten als net de derde wereldoorlog was uitgebroken.
Het is eventjes stil. Ze heeft me inmiddels toch nieuwsgierig gemaakt. Ik vraag eens wat ze nu droomde.
‘Ik droomde van een orka!’
Pippa vind orka’s eng. Dat weet ik al even.
‘In de vaatwasser!’
Oh ja, daar zou ik ook van schrikken, een orka in een vaatwasser… ik moet uitkijken dat ik niet in de lach schiet.

Zaterdag beginnen we niet erg op tijd met klussen. Om niet te zeggen,.. elf uur is niet echt een starttijd voor ware bouwvakkers. Maar ik moest even bekijken wat er allemaal in mijn mailbox is gestroomd en wat werkdingen doen.

Daarna is mijn eerste stap is de WiFi werkend maken, zodat de magische iPad oppas werkt.
Check.

Dan een muurtje voorbereiden voor een sausje Hampton Grey. Gezellig muziekje aan.

Na de lunch (appeltaart van buurvrouw M., buurvrouw M mag vaker appeltaart bakken, hij is heerlijk), saus ik mijn muurtje.
Er zijn momenten dat ik met rechts sta te rollen, op een trap, terwijl ik met links een telefoongesprek voer met een klant.

Ik kijk een YouTube tutorial over ramen beplakken met folie.

We (Pippa en ik) testen wat hartjes op een muur. En ik schrijf groot welkom, zodat ik zeker weet dat ik deze klus niet laat liggen.

Naar huis, douchen, eten, uurtje op de computer om dingen uit te zoeken. Lampen, kasten, plankjes. Een dimbare lamp voor in de keuken. Check. Alleen heeft deze geen afstandsbediening. Qut. Al besteld. En een gouden fitting moet heel uit Toledo, Spanje komen. Ik hoop dat hij ook daadwerkelijk aankomt… de recensies waren niet allemaal even goed, maar deze is mooi en je moet wel eens een gokje wagen. De vogeltjes op Pippa’s lamp komen uit Hongkong.

Pippa heeft van IKEA een bedlampje gekregen. Ze vraagt naar de gebruiksaanwijzing om hem in elkaar te zetten. Ik zeg dat ze dat wel zonder red en dat het net een puzzel is. Binnen een paar seconden heeft ze hem in elkaar. Lampenkopje op het steeltje. Steeltje aan de houder. Ze knipt het lampje aan. Hij doet het niet. Ze kijkt beteuterd. Even voor het beeld. Het lampje ligt op tafel. Twee meter snoer en stekker er aan.
‘Er moeten batterijNen in.’
Ze begint het lampje weer te demonteren om op zoek te gaan naar een plek waar batterijen in moeten. Geen geluk. Ik proest het bijna uit. Noor ziet het ook. En begint te gniffelen.
Lampje er weer op. Pip’s gezicht betrekt van sip naar enigszins boos. Kan ze goed.
‘Pip, zet de lamp in de hoek eens aan. Dan kom je wel op een goed idee.’
Ze loopt naar de hoek en moet nu ook lachen. Ohja. Stekker in het stopcontact. Dat helpt.

Zondag gaan we wat meer op tijd aan de gang. Ik zeg we, want P & ik blijken uitstekende kluspartners in dit huis. Mijn muurtje in de keuken heeft een retestrak lijntje aan de bovenkant. Ha!

Ik plak folie in de badkamer.
Doe de voorbereidende werkzaamheden aan mijn volgende project: de trap. Van schilder R heb ik wat handige tips gekregen. Ik heb ergens online de juiste volgorde van schuren, afnemen, kitten en verven gevonden.
Een halve dag later is de onderkant trap voor de tweede keer gedaan. Nu op zoek naar mooie trapleuninghouders.

De lijst met ‘moet nog bestellen’ groeit nog altijd. Elke ochtend en avond speur ik op internet naar trapleuninghouders, LED-lampen op batterijen (probeer ‘s voor de grap -> eentje die een trapkast voldoende verlicht), een dimbare lamp voor in de keuken, een bank (die vind ik lastig!), een kast voor mijn make-up. En ter ontspanning kijk ik soms al even verder, bv naar een bureau voor Pippa. Ik denk dat ik de perfecte al gevonden heb.

Overdag heb ik altijd een lijstje mee van dingen die ik nog moet nameten.

Ondertussen draaien de radertjes in mijn hoofd op volle toeren. De gang, daar moet iets tofs komen. Ik heb namelijk een nisje. En in dat nisje past ‘de collectie’. En hoe leuk zou het zijn… Nee, verrassing… :-D.

Iedereen die zegt dat er niets te beleven valt in corona-tijd, die moet eens gaan scheiden. Je verveelt je echt geen seconde. Ik hou ervan om productief te zijn. En dat lukt goed deze maand.

Deze week ging lekker flex… Kindjes zijn goed ingeslingerd met het thuis werken. Er worden nog heel wat dingen gefixt.

• een telefoon voor Noor
• afspraak voor het inmeten van de vloerbedekking op de bovenverdieping
• wasmachine en droger worden uitgezocht
• klustroepen worden in stelling gezet

Hulp

De hulp blijft onverminderd aangeboden worden. Hoe lief zijn deze dingen nu weer?

• iemand bied aan de kinderen met huiswerk te helpen
• tante R app’t of ik nog een pan van de AH wil en haalt die voor mij
• team regenboog biedt zich aan voor Pippa’s kamer
• lieve berichtjes van over de hele wereld

En nog veel, veel meer…

Casa Wandernan

Vrijdag krijg ik de sleutel van casa Wandernan. Eerst haal ik de meiden op, we gaan samen kijken. Ze zijn het er over eens. Het stinkt hier. En die kamer van Noor is wel echt klein. En lelijk ook. Ik kijk eens om me heen en zie overal behang terwijl ik muurverf wil. Alle plintjes en deurposten, plafonds. Alles, alles moet worden gedaan. De moed zakt mij in de schoenen. Als ik weer thuis kom moet ik even een paar tranen laten.
En dan… schouders eronder, niet lullen en worden er drie dagen aaneengesloten wonderen verricht.

• de woningbouwvereniging belt voor de doorloop, ik ben verantwoordelijk voor de bomen in de tuin, of ik moet nu opdracht geven om ze om te laten halen. Ik kijk eens naar de zes meter hoge, door klimop omslingerde boom en zeg dat die wel weg mag. Nog geen twee uur later bellen de hoveniers dat ze nu tijd hebben, bestormen ze de tuin met kettingzaag en trapje (wat nog bijna mis gaat, die combinatie) en maken ze ruimte
• de verf wordt gebracht voor een zeer prettig tarief
• klussers komen even bekijken wat het werk is
• ik steek wat behang af, kom kurk tegen en een rij gaten
• wat me uiteindelijk tweehonderd euro aan stucwerk kost, maar er wordt een stukadoor geregeld (ik bedoel maar, probeer eens een stukadoor te regelen op dit moment…) die kan woensdag al komen
• twee plafonds, een hal en de bovenkant van Pippa’s kamer worden wit gesaust
• er wordt een taperand in Pippa’s kamer gezet
• overlegd met team regenboog
• alle plinten worden er geverfd en toch ook maar de buizen
• van mijn slaapkamer worden de muren gesaust
• mijn washok wordt zo mooi wit gemaakt, dat ik er ‘wel zou willen slapen’ volgens degene die daar bezig is, haha
• er wordt op kinderen gepast
• wijn, stokbrood en eten staat klaar
• ondertussen wordt er op afstand ook gewerkt, zo is iemand een bureau aan het timmeren
• worden gordijnen gewassen
• komt scheepsvloerenmeneer even langs om te zien of de vloer beneden nu echt beuken is (want dat wil de vloerenschuurboer weten)
• latjes en molton op de trap getimmerd ter bescherming
• ik maak de zolder speelklaar en de eerste Playmobil wordt gebracht
• oefen mijn skills in de voorraadkast (en kom tot de conclusie dat mijn klusskills vrij slecht zijn, zo elektrocuteer ik mezelf bijna, maak ik vlekken en merk ik dat ik niet te licht over het voorwerk moet denken maar soit, ik ben lekker bezig)
• als klap op de vuurpijl wordt op zondagavond het plafond van de woonkamer gedaan en als ik terugkom om de sleutel op te halen wacht mij nog een grote verrassing. Een hele muur van de woonkamer is ook al gedaan. Ik ben een beetje beduusd.

Wow…

Vandaag ga ik keihard dingen regelen die niet kunnen wachten. Even wat werk doen, helpen met het huiswerk en nog wat in het huishouden doen. Ik zit in een upper in energie en slaap nog ongeveer vijf uur per nacht.

Hebben we het nog naar ons zin, met die LLL (Lekker Lange Lockdown)? Ik heb even met verbazing zitten kijken naar de beelden van het Museumplein.

OH! En heeft er nog iemand een 79mm gatenboor? Asking for a friend, who is timmering a bureau for me.

Zo. Dat was me het weekje wel mensen. Ik dacht maandag al dat ik gillend gek werd.

Het begon zo.

Ik dacht dat ik de dames had gevraagd om alles in orde te maken. En dacht dat ik alles getest had.
‘Mam! Er staat niets in Gynzykids!’
‘Werkt het wel?’
‘Ja, maar er staan geen taken.’

‘Mam! Ik moet om half negen op teams zitten!’
‘ Dat werkte toch?’
‘ Ja, maar ik had niet gekeken of ik ook bij een vergadering kon met mijn iPad…’
Fuck.

Om elf uur belt de juf van Pippa. Of ze wel aan het werk is.
‘Ja…’
‘Lukt het?’
Ik bedenk me dat we een half uur geleden nogal erm… een emotionele uitbarsting hadden. Waarbij ik mogelijk mijn kind niet per se zekerderder van zichzelf heb gemaakt.
‘Er is enige frustratie.’
Het blijkt dat ze al twee instructies gemist heeft. Ah! Die memo had ik even gemist.

Iedereen die mij een béétje kent weet dat ik niet snel een memo mis. Doorgaans lees, registreer en file ik ze binnen vijf minuten na binnenkomst. Desnoods color-coordinated.

Juist.

‘Ik stuur de mail nog wel een keer.’
‘Nee joh, zeg dat wachtwoord nog eens op.’

Juf M zegt het uiterst zorgvuldig op. Vijf minuten later zit Pip in de vergadering.

Ik hoor haar ergens later deze week ook zeggen.

‘Sorry, ik kwam te laat in de vergadering, ik heb nog niets opgeschreven.’
Dat klinkt best dapper voor iemand met zo’n schattig gezichtje, die op haar TrippTrapp zit.

Hulp

Na het schrijven van vorige blog heb ik zoveel leuke reacties gekregen! En zo onwijs veel hulp.

• er wordt een state of the art bureau custom voor mij gemaakt, compleet met USB poortjes, kabeldoorvoer (en klemmetjes aan de onderkant… love it). Kootje, moet daar niet een USB-C poortje bij? Ik krijg een gedetailleerde stopcontact schema in mijn mailbox en bestel dat en verf.
• Y las mijn blog vorige week en kon zich niet voorstellen dat de plaatselijke ondernemers weinig inventief waren. Zelf komt ze uit dit dorp maar werkt bij BEKO interieurs in Heiloo. Drie app’jes heen en weer en ik weet wat voor vloer ik wil, hebben we een afspraak voor het leggen gemaakt en ‘s avonds komt ze nog even stalen en verfwaaiers brengen.
• schilder R maakt mij intens blij door toe te zeggen dat hij mijn schrootjeswand gaat schilderen. Deze eyecatcher in de woonkamer (waar het bureau voor komt te staan) mag natuurlijk niet verkloot worden. Zal ik het trapgat dan ook maar doen? Superfijn!
• op straat word ik uitgenodigd voor een weekend Texel (door een bekende, even voor de duidelijkheid)
• een secret santa belooft wat stripboekjes op te sturen als welkomstpakket voor de dames
• lieverd C vraagt zich af of ik een hangkastje met glazen deurtjes kan gebruiken
• eerder kreeg ik al twee dekbedhoezen van M waar Pip dolgelukkig mee is
• M biedt me haar bus aan als verhuismiddel
• MamaMieppie belooft soep en broodjes op verhuisdag
• ondertussen biedt interieur’goeroe’ J nog steeds op afstand hulp
• en werkt Karwei in Broek op Langedijk ook als een geoliede machine. Vandaag bestelt, morgen ophalen in een tijdslot. Je winkelwagen met spullen staat klaar. Perfect. Eigenlijk dus sneller dan zelf rondwandelen..
• en natuurlijk staan mijn ouders klaar met raad, daad, hulp en latjes

Al deze hulp is zo onwijs lief (en nodig om niet gek te worden)! Dank, dank, dank!

De komende weken

Had ik eerst nog de ijdele hoop dat ik op 18 januari vast wel kon gaan schilderen op de momenten dat mijn kindjes op school zitten, heb ik nu die hoop maar alweer laten varen.

Plan B dan maar (we hebben afgelopen jaar wel geleerd niet al te vast te rekenen op plan A, toch?).
Noor en Pippa werken ‘s morgens en ‘s middags moeten ze mee naar het nieuwe huis, waar ik dan hopelijk al een gezellige plek voor ze op de zolder heb gemaakt, waar ze lekker een nieuwe Playmo wereld kunnen bouwen.

Je zou het bijna vergeten

Ik voel niet snel dat ik onder grote druk sta. Deze week voel ik dat zeker wel. Het is wat pittig. Een huishouden, vier dagen thuis school (dag vijf is gedeelte voor P), een bedrijf, een verhuizing binnen een maand (duizend beslissingen over kleuren, gas, water, licht, verzekeringen, vloeren, stopcontacten, contract voor de verhuurder), bestellingen plaatsen (verf, rollers, glittermuurverf, pannen, schoenen) en oh ja… halverwege de week komt daar een zes documenten tellende mail binnen inzake de ‘ontvlechting’ van de boedel, cash, emoties en het plan voor de kinderen.

Laten we dat niet vergeten.

Met Noor gaat het nog steeds wonderlijk goed.

Pippa vind het spannend om kinderen te vertellen dat haar ouders gaan scheiden. Ook daar lees ik me over in. Ik lees op de cover van een boek op Bol.com ‘je kunt er niets aan doen dat je ouders hebben besloten uit elkaar te gaan, je bent verdrietig of boos, maar je kunt wel veranderen hoe je daar tegenaan kijkt’.
Simpel. Maar effectief lijkt me. Werkt voor veel dingen.

‘s Avonds bij het eten verzinnen we (allemaal!) wat het positieve aan deze nieuwe situatie is.
Natuurlijk komen de kinderen eerst met ‘de kamer’. Vind P het wel lekker dat hij eindelijk een serie kan kijken ‘s avonds zonder dat zijn tv-mattie in slaap valt.

En met mij gaat het relatief aardig. Ik heb het idee dat ik basecamp 1 van de Mount Everest bereikt heb. Ik heb gas, water, licht, WiFi, een verzekering en een deadline.

Zondag gaan we door de documenten van de mediator. Dat is best pittig. Er zijn momenten waarop het mij teveel wordt (de gedachte dat ik met mijn kinderen misschien niet die mooie reizen kan gaan maken, die ik voor ogen had, Noorwegen met een vlot, Zuid-Afrika, Maleisië, Canada the sequel). Ik word al misselijk bij de gedachte alleen met kinderen op vakantie te moeten. Echt… ik weet dat het wellicht irrationeel is, maar stel dat er iets met mij gebeurt en de kids met zijn tweetjes langs een Franse snelweg staan, of ergens midden in Johannesburg? Hoe doen andere single reislustige mensen zoiets? Michal, Denise, kom er maar in, zeg maar dat ik gek ben…
Er zijn momenten waarop P het even niet ziet zitten. Er zijn momenten waarop we lachen. Bv bij het stukje. ‘Ben je bereid af te spreken niet kwaad te spreken over de ander waar de kinderen bij zijn.’
We zijn het er over eens dat we dat beter niet doen.
‘Hoe ga je dit bewerkstelligen?’
We schrijven op ‘gewoon je bek houden, het is te doen.’ En vinden onszelf reuze grappig.
Het kost ons dus ongeveer 3 uur om te ontvlechten op papier. Vind ik meevallen na 15 jaar.

Ik hoop echt dat ik volgende week wat kan laten zien van het nieuwe huis in oude staat!

Nu gaat het er op aan komen mensen, is de muur van Pippa glad genoeg om een regenboogsticker te kunnen hebben. Is de schrootjeswand lang genoeg voor het bureau dat we voor ogen hebben? Is al het basismateriaal om te starten aanwezig? En is de zolder warm en verlicht genoeg om de kids te kunnen laten spelen terwijl ik klus?

Spannende tijden…

Wish me luck! (of kom een ochtendje huiswerk maken met mijn kinderen vanaf volgende week…)