Ben je op zoek naar een budget vakantiehuisje dan zit je goed, nee perfect, bij Roompot Schaijk. Dit gloednieuwe park (geopend in februari 2019) heeft alles wat je wilt voor…
Ga jij een weekend met je lover naar de Domstad? Dan kan ik je boetiekhotel Mary K van harte aanbevelen. Een écht romantisch hotel in Utrecht.
Wanneer je een verblijf bij Betere Boerenbed reserveert dan weet je zeker: wij gaan relaxen. Even helemaal zen en terug naar de basis, grassprieten voelen, pure smaken proeven en weinig…
De wind in je haren, een blik op de oceaan. Een stedentrip met kinderen naar Kaapstad zal je nog lang bijblijven!
De wind in je haren, een blik op de oceaan. Een stedentrip met kinderen naar Kaapstad zal je nog lang bijblijven!
Barcelona met kinderen, deze stad is zo groot en uitgebreid dat er voor iedereen wel iets tofs te beleven valt. Een bezoek aan Nou Camp, flaneren over de Ramblas, dat…
Barcelona met kinderen, deze stad is zo groot en uitgebreid dat er voor iedereen wel iets tofs te beleven valt. Een bezoek aan Nou Camp, flaneren over de Ramblas, dat hebben we allemaal wel in gedachten, maar waar vind je nu de écht toffe hotspots?
P was jarig en mocht een bestemming kiezen. Hij koos voor een hotel in de buurt van Ouwehands Dierenpark. Ik heb inmiddels een hele lijst aangelegd met hotels van ‘ooit…
P was jarig en mocht een bestemming kiezen. Hij koos voor een hotel in de buurt van Ouwehands Dierenpark. Ik heb inmiddels een hele lijst aangelegd met hotels van ‘ooit nog eens’ bezoeken. P koos voor het Fruitparkhotel. Een kindvriendelijk hotel in de Betuwe.
Hanzestadje Hattem heeft twee musea en een gezellig pleintje. Wat ga je doen met kinderen in Hattem? Anton Pieck Museum Laat ik eerlijk zijn, mijn kinderen vonden dit niet zo…
Hanzestadje Hattem heeft twee musea en een gezellig pleintje. Wat ga je doen met kinderen in Hattem?
Laat ik eerlijk zijn, mijn kinderen vonden dit niet zo spannend. Anton Pieck vind ik wel interessant. Bovendien was er op dat moment nog een geweldig mooie expositie van een tekenaar Hans de Beer (tekenaar van oa Lars de IJsbeer).
Er zijn wisselende extra exposities en leuke workshops.
Bezoek is gratis met de museumkaart. Ik vind de entreeprijs voor volwassenen te pittig wanneer je niet bovenmatig geïnteresseerd bent in de schilderijen en het werk van Anton Pieck.
Entree volwassenen: EUR 9,00
Entree kinderen: EUR 3,50
In Hattem vind je ook het Nederlands Bakkerijmuseum. Dit museum is geweldig met kinderen! Als je aan komt lopen ruik je de heerlijke geuren van pas gebakken koekjes en nog veel meer. Heerlijk!
Er is een speurtocht, een voorstelling (interactief, niet overslaan, ook voor ouders echt lachen) en kids kunnen lekker zelf aan de gang met deeg.
Elke dag wordt er iets gemaakt wat je kunt eten in een oergezellig oud-Hollands restaurantje. Wij hadden geluk en konden poffertjes bestellen.
Volwassenen: EUR 9,00
Kinderen 4 t/m 12 jaar: EUR 7,50
Museumkaart: gratis
Voor iedereen die vorige week jaloers was op mijn boete-ontduiking… deze week zul je misschien meer genieten van mijn nieuws. Ik kreeg hem namelijk tienvoudig terug. Kies Ik heb al…
Voor iedereen die vorige week jaloers was op mijn boete-ontduiking… deze week zul je misschien meer genieten van mijn nieuws. Ik kreeg hem namelijk tienvoudig terug.
Ik heb al een paar maanden last van mijn kies. Met oud en nieuw zorgde dat ervoor dat ik de hele avond met pijn zat en koortsig mijn bed in dook. Maar na een beetje spoelen met etherische olie (tea tree, het goorste wat je kunt bedenken zo ongeveer) en een Ibuprofen, leek hij weer een beetje beter te worden. Kiesje stond nog wel los.
Tijdens de verhuizing bleef hij wel af en toe opspelen, maar niet zo erg dat het heel vervelend werd. Donderdag heb ik toch maar even gebeld.
Ik neem plaats in de wachtkamer waar de stoelen netjes in vier hoeken staan. Ik zeg hallo tegen de enige andere mevrouw in de wachtkamer en pak een tijdschrift uit mijn eigen tas. Ik geniet even van dit momentje van rust.
‘Tgggggppffffff,’ hoor ik naast me. ‘Duurt weer lekker lang hier!’
Oh nee, ik zit hier met zo’n klaagzeurwijf. Minstens 70+.
De tandartspraktijk waar ik sinds mijn vierde kom is een van de meest efficiënte en geoliede machines die ik ken. En ja, aan het einde van de dag mag het wat uitlopen. Toch?
Ik negeer klaagzeurwijf.
Meneer met muilscherm komt binnen.
‘Zo! Dat zit veel lekkerder hè!,’ zegt klaagzeurwijf.
‘Ja,ja,’ mompelt meneer muilscherm.
‘Veel beter dan die mondkappies!’ (we zitten in Noord-Holland hè)
‘Ach ja, we moeten nog even door.’
Oei. Meneer muilscherm gooit nog even wat olie op het vuur.
‘Nóu! Ik weet het niet hoor! Is dit over heb je weer zo’n nieuwe variant. Ik ben het zat. Volgens mij is iedereen het een beetje zat!’ En zo mekkert klaagzeurwijf nog even door.
Ik kijk op van mijn tijdschrift en doe een mega oogrol naar buiten. Alsof ik de goden aanroep om dit gemekker te stoppen. Klaagzeurwijf stopt.
Tandarts M kijkt eens naar mijn kies, maakt een foto en weet niet zo goed wat ze er mee moet. Tandarts J wordt erbij gehaald. Als tandarts J binnenkomt, weet je dat het geld gaat kosten. Ook al lacht hij nog zo lief.
J kijkt eens naar de foto en zegt dat het wel een beetje raar is. Want mijn gebit was altijd zo puntgaaf.
‘Hoe gaat verder?’
‘Ja wel goed, wat dan?’
Er volgt een uitleg van tien minuten, waarna de bottom line volgt.
‘Het ziet er een beetje uit alsof je je letterlijk verbeten hebt. Je kies is gaan hemelen.’
Geen idee, werkelijk geen idee…
Kosten, een slordige negenhonderd euro.
Die van dit bedrag nog niet een derde vergoed, want ik had altijd een puntgaaf gebit.
Dus voor iedereen die vorige week dacht, Kooppie, jij ontspringt de dans ook altijd. Karma.
Thuisgekomen verschuif ik wat dingen van de lijst ‘volgende maand’ naar de lijst ‘luxe voor later’. Zo. Gefixt.
Op maandag loop ik altijd met moeder M een rondje terwijl onze dochters een dansje doen. Vroeger liepen we altijd in de polder, maar vandaag zijn we aangewezen op een paar woonwijkjes in Schagen.
‘Ik moet nog wat voor mijn raam, we gaan even wat inspiratie opdoen,’ zeg ik terwijl M vertelt over haar avonturen van die week.
Het eens is nog lelijker als het ander. Scheve gordijnen, rookhollen, dorre planten, cactus-landschapjes, staldeuren als decoratie (de een vrij subtiele panelen, de andere serieus hele deuren). We kraken samen álles af.
Aan het einde van het rondje moet ik even meelopen naar de auto. Daar heeft M nog een hoera-nieuw-huis-kadootje. ‘Ik durf het bijna niet meer te geven.’ Ze overhandigt me een plant.’
Zo lief!
Deze staat lekker te shinen in de woonkamer, moet nog wel even een juiste pot vinden.
Zaterdag heb ik (hoera!) een uur shoppen bij de Boet. Een enorm tuincentrum. Ik zoek een paar perfecte potten uit en laat de grootste vullen. Ja, dat kun je ook zelf doen, maar dan moet ik weer een zak potgrond, plantenaarde, weet-ik-veel halen en ik krijg dat er nooit zo netjes in als deze mevrouw.
Tevreden sta ik bij de kassa waar een opstopping is.
Achter me begint iemand alweer te zuchten dat het zo lang duurt en alvast een briljante suggestie in de ruimte te roepen ‘Er moet een extra kassa open!’
Na enige extra wachttijd (plusminus drie minuten… waar hebben we het over?), levert mevrouw ons haar bonnen in. Omdat het te dicht op elkaar is geprint kan de jongen achter de kassa er niets mee. Hij geeft dit aan en verwijst mevrouw naar de klantenservice. Ook weer zuchtsteunkreun.
Man man… dat is dat toch tegenwoordig? Ligt het aan mij, dat ik vaker op plekken alleen kom en het mij dus meer opvalt? Of is de wereld en de mensen erin gewoon zo zuur geworden?
Ik kan me voorstellen dat je zuur wordt van Rona, maar als je dan eens in een winkel bent en als je dan eens menselijke interactie hebt, waarom dan zo mopperen, klagen en zeuren? Daar kun je met dezelfde energie iets leuks van maken. Iemand zijn dag mee opvrolijken… Misschien moet ik dit eens voorzichtig gaan opperen aan al die klaarzeurtypes. Misschien moet ik niet een suggestieve oogrol doen of mijn wenkbrauwen skyhigh optrekken.
Het valt mij ook op dat sommige mensen boos worden van een verkiezingsuitslag die niet per se hun kant op valt. Mensen die verwachten dat de partij waarop ze zelf gestemd hebben direct de kamer in vliegt met 75 zetels. En als dat niet zo is, dan is het er fraude gepleegd. Want negen van de tien mensen die ze zelf kennen stemt ook op partij x, dus! Klaar als een klontje!
Mensen die roepen dat je je moet schamen als je voor partij X hebt gekozen. Ik vind ook dat je je moet schamen als je voor de FVD of PVV hebt gekozen. Schaam je! Ontvog mij! Nu direct! Nee, grapje. Ik hoop dat je je keuze weloverwogen hebt gemaakt en in Geert of Thierry (of een van hun discipelen) een prachtige partner zag die op gaat komen voor jouw belangen.
Wat zal het weer een geld gaan kosten, met deze enfant terribles in de oppositie. Maar nog altijd beter daar, denk ik dan maar.
Maar wat zeggen jullie? Al weer toe aan wat vakantie-inspiratie? Zal ik mijn blog deze week weer eens in ere herstellen en wat gaan publiceren over de mooie dingen van het leven? Vakantie’s…
Wegdromen bij al die mooie bestemmingen…
Hebben jullie eigenlijk al plannen? Ik nog niet. Ik moet zeggen dat de zin om er op uit te trekken mij ook nog ontbreekt. Ik ben het in- en uitpakken zat. Een nachtje hotel waar alles klaar staat zou ik nog wel leuk vinden, maar mijn boeltje pakken en alles weer uitpakken aan de andere kant van het land, nee, bedankt.
Oh, hebben jullie nog wat Netflix tips nodig? Deze series kijk ik op het moment (ja, allemaal door elkaar… )
Daarnaast heb ik dit weekend gekeken naar ‘the White Tiger’. Een film, genomineerd met een Oscar, over een arme jongen uit India, die een rijke ondernemer wordt. Dat is de omschrijving op Netflix. Je verwacht een soort heldenverhaal, maar niets is minder waar. Het is een keiharde film, met bijzondere beelden van India, mooie metaforen en een verrassende verhaallijn.
Is er al weer een week voorbij? Time flies! Inmiddels begint het wat te wennen in het nieuwe huis. Alles heeft wel een plekje en ik grijp niet zo vaak…
Is er al weer een week voorbij? Time flies!
Inmiddels begint het wat te wennen in het nieuwe huis. Alles heeft wel een plekje en ik grijp niet zo vaak meer mis.
Kwantum reageerde plots op vier verschillende kanalen. Ook deze kwestie lijkt opgelost.
Dinsdag werden er heel veel spullen geleverd die ik had besteld. En ik ben dan zo dat ik dat liever niet vier dagen laat liggen, want hey, die make-up kast, die moet in elkaar. Dus ik schuif wat werk op, doe het hoognodige wel en ga aan de slag met mijn nieuwe, roze Makita-boor.
Maar eigenlijk is er vanmiddag ook nog ballet. En ging ik Hello Fresh koken en… gaat het allemaal niet zo snel als ik wil… Resultaat, woonkamer vol karton, plastic everywhere, onderdelen die over zijn op de vensterbank, tassen van school en ballet, flessen, lunchtrommels, een aanrecht vol vaat, een tafel vol kruimels en een kast die tot deel drie best leuk in elkaar zit, maar deel drie ziet er echt beroerd uit om eerlijk te zijn.
Waarom doe ik dat altijd zo? Waarom? Ik weet dit van mezelf. Zestig projecten en dan opeens het zat zijn dat er niets af is.
Herkenbaar voor iemand?
Einde van de week is er dus een kast voor mijn make-up. Is de kledingkast ingericht zoals ik in eerste instantie van plan was. Kwam held D de plinten leggen (dan weet je dat een huis áf is, als de plinten gedaan zijn.
Vrijdag is de dag van de roeivereniging. We sporten met onze nieuwe trainer. BAM! A heeft wat drankjes mee voor de pauze. Het is koud in de tent.
De hele dag heb ik al een gevoel alsof ik naar een festival toe mag, weet je nog, vroeger, dat je daar onwijs veel zin in had? Feest vieren…
Dit is de avond waarbij ik volledig in de watten wordt gelegd. 7 gangen, gekookt door Frenkie. Drankje, magnum (de fles, niet het ijs), cava van Frenkie, snoekbaars, Pescaja (de fles, niet de vis), tartaar van tomaat, coquille, soep, rood, kwartel, entrecote, moscato, ijs, Ruinart. En ergens zijn er nog een paar flessen chablis gesneuveld, zo blijkt bij de nationale flessentelling op zaterdagochtend.
Je snapt misschien dat dit feestje niet exáct om 09:00 klaar was. Ingecalculeerd risico. Ik waan me sowieso een soort onschendbaar als ik zo’n avond achter de rug heb. Dus als ik in het stille dorp fiets heb ik niet het idee dat ik iets heel erg fout doe. En ik denk dat het universum dit met me eens is. Wat,… ik weet het zeker! Ik heb er van tevoren over nagedacht en vind dat ik me, als keurige burger, 1 kleín misstapje mag permitteren, al die klustijd was ik om 09:00 sharp thuis.
Met mijn jas open zing ik lekker mee met de muziek. Ik kan niet zingen.
Op de parallelweg naast mij doemt een witte auto op. Oh verrek met rood en blauw strepen. I choose not to see that. Casual fiets ik door. De auto vermindert vaart.
Hm. Ik denk dat er geen ontkomen aan is, ik ga hier maar eens rechts denk ik. Het is nu een achtervolging aan het worden…
Ten einde raad parkeert de politie zijn auto dwars op het fietspad voor me.
Ok, ok… jullie bedoelden mij?
‘Goedenavond. Zag je ons niet?’
‘Goedenavond.’ (what seems to be the officer, problem?) ‘Nee…’
Play innocent, play innocent.
‘Heeft u papieren bij u.’
‘Zeker!’ (kijk, zo slim was ik dan weer wel, om voor 1x mijn rijbewijs mee te nemen.)
Ik overhandig mijn rijbewijs, en doe alsof ik denk dat hij het over deze papieren heeft.
‘En uw verklaring om om deze tijd op pad te zijn?’
‘Die heb ik niet.’ Kijk, ik ben zo’n meisje wat teruggaat naar de kassa als iets niet goed is afgerekend. Goudeerlijk!
‘Wilt u vertellen waarom u hier bent om deze tijd? Dat hoeft niet natuurlijk, u bent niet verplicht te antwoorden. U mag zelfs een advocaat inschakelen.’
Haha, ‘t is Langedijk hoor, geen LAPD! Freeze!
‘Nee, ik heb echt geen goede verklaring.’
‘Dan moet ik u een boete geven.’
‘Dat snap ik.’
‘Nan, wil je echt niet vertellen waarom je hier bent?’
Nou, omdat je zo aandringt. En ola… Nan is het voor vrienden…
‘Ik ben net gescheiden en mijn vriendinnen hadden een etentje voor me geregeld.’
‘Oh dat is vervelend.’
‘Welnee, met mij gaat het prima.’
‘Nou, het kan opluchten natuurlijk,’ hoor ik droog vanachter de auto waar politiemeneer twee staat.
‘Ja je ziet er wel vrolijk uit. Je was ook zo lekker in je eigen wereld aan het fietsen.’
Mijn eigen wereld is tenminste mooi, meneer agent, daar klopt alles. Tot de wijnpairing aan toe.
‘Moet je nog ver?’
‘Ah,… paar honderd meter ofzo?’
‘Nou, dan gaan we je avond niet verpesten, we laten het zitten.’
Wat? Hahaha!
Haha.
‘Fijne dienst!’
De rest van de weg lach ik hardop. Hahaha. Meen je dit? Ik kom iemand tegen zonder licht, lopend naast zijn fiets. Loser.
Queen of the world!
Moraal van het verhaal: er wordt wel degelijk gecontroleerd, er zijn dit weekend 500 boetes uitgedeeld. Het kost je EUR 95,-. Ik promoot met dit verhaal natuurlijk niet dat iedereen toch lekker de avondklok moet negeren. Meer dat ik zo de lul had kunnen zijn.
En dat er goede mannen bestaan. Met compassie en een hart. Dank je universum, dat had ik even nodig. Doe ik nu weer braaf, ‘mkay! Alleen die AstraZeneca mag je nog even bewaren voor mij.
Zo, we hebben elkaar twee weken niet gesproken. Vorig week was het verhuisweek en -weekend, dus je snapt dat ik vrijdagavond gewoon amper nog een pols had. Mijn kinderen vroegen…
Zo, we hebben elkaar twee weken niet gesproken. Vorig week was het verhuisweek en -weekend, dus je snapt dat ik vrijdagavond gewoon amper nog een pols had. Mijn kinderen vroegen dingen aan me.. maar ik was niet meer in staat was te reageren. We zijn nu een week verder. Ik heb mijn eerste kinderloze weekend achter de rug, tijd voor een recap.
Wat is er allemaal nog gebeurd?
Waar Ikea af en toe een vervelende verkoopstop heeft, blijft Kwantum onverminderd orders aannemen. Schandalig. Schofterig!
Ik heb oprecht medelijden met de dames (Kayleigh, Naomi, Daisy en Jette) van de klantenservice. Zij moeten heel de dag het gezeik van mensen aanhoren, die, net als ik al wéken wachten op een passende oplossing.
Ik had stoelen besteld bij Kwantum (want het moest online, en aan een paar stoelen van EUR 50,- per stuk kun je je geen buil vallen denk je dan…), na 22 dagen krijg ik mijn stoelen geleverd (was van tevoren aangegeven, dus daar mag je niets over zeggen).
2 roze, 2 groene. Daar mag ik wel wat over zeggen, want ik had 4 roze stoelen besteld.
Inmiddels heb ik:
Geen reactie whatsoever. Ja, ok, 1 reactie op Instagram bij het bericht dat ze mijn bericht beantwoord hadden (dit om de angry mob zoet te houden) en per DM de vraag wat het probleem is. Tsjonge.
Anders leg ik het hier nog een keer uit…
IK KREEG 2 ROZE en 2 GROENE STOELEN
IK WILDE 4 ROZE STOELEN, STAAT OOK OP MIJN PAKBON
IK KAN ZELF DE STOELEN OMRUILEN IN ALKMAAR EN HEERHUGOWAARD.
VANDAAG | MORGEN | OVERMORGEN
TIJD MAAKT NIET UIT
DE STOELEN DIE IK WIL ZIJN DAAR AANWEZIG.
STUUR ZE EVEN EEN MAIL DAT IK KOM.
Debbie Klein, ik weet dat je de toko net hebt overgenomen, maar hier een tip voor je to do. Doe wat aan de klantenservice. Schiet het even in je Trello, Asana of what have you… maar doe er in g-naam wat aan.
Ik geef je deze tip, in ruil voor twee roze stoelen. Krijg je er van mij nog twee groene bij! Graag zelfs, want die enorme doos staat al weken in de gang en frankly, een klein beetje in de weg. Sinds 23 februari. Inmiddels bijna twee weken verder.
Ondertussen ontving ik veel lievigheid. Kaartjes (oh E! Jouw kaartje is zo mooi!), een spraytje (nee niet van Carolien), een cursus (ja wel van Carolien), bloemen, bloemen, bloemen. Sommigen daarvan belanden in de wijnkoeler… want vazen heb ik nog niet zoveel. Bij 1 bos kwam ik er een dag later achter dat deze al in een vaas zaten.
Chocolade-eieren.
En mijn sportmatties kregen me aan het janken, die hadden echt zo’n lieve tekst geschreven, zo spot-on dat het me éven teveel werd. Kan ook dat potje roeien van tevoren geweest zijn hè… Haha. En daarbij nodigden ze me uit voor een geheel verzorgd 7-gangendiner privé gekookt door Frenkie van het Bakkershuys.
Lieve mensen, misschien heb ik je niet genoemd, maar elk kaartje, app’je, bezoekje, elke attentie werd enorm gewaardeerd.
En verder, hoe gaat het nu emotioneel, zo’n scheiding? Gister hebben we even gezeten om de laatste punten van het ouderschapsplan te bespreken. Dat ging prima. Het onderling contact is vooralsnog goed. Restpuntje daargelaten. En die restpuntjes zijn ook weer bespreekbaar. Dus hey… we did it. Strebers als we allebei zijn, zijn we ook de beste kindjes van het scheidingsklasje, vooralsnog.
De kids doen het ook wonderwel goed. Afscheid nemen vinden ze nog wel moeilijk hier en daar. Van vader wat lastiger dan van moeder. Zo fietste ik met Noor en Pippa naar school, remde Noor voor een vriendin en meldde ‘is het goed als ik met E mee loop?’
Ik zwaai nog even en roep achterom ‘tot morgen’, geen kus. Alleen even zwaaien. Maar dat vind ik wel fijn, om te weten dat ze zich zo geankerd voelen.
Waar ik andere mensen wel een hoorde van ‘is echt zwaar zo’n eerste weekend’… ik voel me bijna van steen als ik moet bekennen dat ik dat niet heb. Nooit gehad ook trouwens als ik een weekend weg ging. En ook dat wijt ik dan maar aan de ankertjes die er tussen mij en mijn kinderen liggen. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik zoveel tijd met ze heb besteed toen ze klein waren.
De meeste gestelde vraag de afgelopen weken is ‘bevalt je nieuwe huis’.
Ja en nee. Ik ben een vinex-prinses. Ik kom uit een goed geïsoleerd huis met vloerverwarming. Met een bureau waar alles voor het grijpen ligt en een zeer royale keuken. Waar ik mijn was kan ophangen op de voorzolder, zonder dat het in de weg staat. Met een tuinpad waar je een lineaal naast een waterpas op kunt leggen.
Nu heb ik constant koude voeten, doet mijn rug zeer van het statisch zitten achter mijn bureau, heb ik die verwarming nog niet genaild en vergeet ik hem constant, is het altijd te warm of te koud, moet ik mijn was op dagen doen dat de kinderen en er niet zijn (en dan wil ik ook gewoon wel eens weg ofzo) en kan ik me nu nog niet voorstellen dat ik hier ooit etentjes voor meer dan twee personen geef. Breek ik mijn nek op het hobbelige tuinpad. En moet ik wennen aan de geluiden om me heen (terwijl het ‘s avonds echt bizar stil is trouwens).
En ja, dat klinkt verwend. Ik ben mij er óók van bewust dat ik het mega getroffen heb met mijn huis. En dat 95% van de aardbewoners minder rijk is (in geld). Natuurlijk ben ik dat.
Dat wil nog niet zeggen dat ik gewoon even moet wennen aan de nieuwe situatie. Ik ben redelijk adaptief, maar zo handig als een kameleon doe ik het nog net niet.
Het is een beetje alsof je een vakantiehuis betreedt. De eerste dag zoek je naar van alles, dag 5 is alles al gewend, dag 8 wil je helemaal niet naar huis. Zoiets.
Of een nieuwe baan. Je weet wel hoe het werkt, maar niet wie je waarvoor moet aanschieten, hoe het systeem werkt en moet bij elk klein ding nadenken.
Zondag besteedde ik mijn ochtend aan het bestellen van van alles wat nodig was. Een trackpad (ja toch…), salontafels, prullenbak, dekbedden deel 3 (probeer jij maar eens een 1-persoons donzen dekbed te bestellen in deze tijd..), zwarte haakjes (liefde voor plakhaakjes…), een steelklem, een bureau voor Pippa, een kast voor Noor (Maisons du Monde… zoveel leuks, hoop dat de kwaliteit ook ok is… ).
Ja, bestellen lukt nog prima.
Got to go… Er zijn sites om te maken. Hoop dat ik volgende week even wat foto’s kan gaan maken, zodat jullie even binnen kunnen gluren!
Zo mensen… 25 graden verschil binnen een week. Ramen open. De tuin in… Hoe gaat het. Zoals P zal zegt, ik ben niet kapot, ik ben verbrijzeld. Inmiddels 5 1/2…
Zo mensen… 25 graden verschil binnen een week. Ramen open. De tuin in…
Hoe gaat het. Zoals P zal zegt, ik ben niet kapot, ik ben verbrijzeld. Inmiddels 5 1/2 week aaneengesloten buffelen. Ik snap nu de mensen die zeggen ‘als ik mijn kussen zie, dan slaap ik’. Heb ik ook nu! Best lekker ergens. Misschien was ik daarvoor nooit moe genoeg, haha.
Nee grapje.
Zoals sportman W zei ‘het is ook lekker om zo productief te zijn’. En dat kan ik alleen maar met hem eens zijn.
School… ik weet niet… Zondagavond kwam mij opeens ter oor (via Insta notabene) dat mijn kinderen niet om half negen de deur uit hoefden. Op zich best lekker, we zijn dat uitslapen en rustig ontbijten nu wel gewend eigenlijk. Om half elf moesten ze wel op school zijn. En om 14:00 weer naar huis. Vanwege ijzel. Pardon? De rest van de wereld moet toch ook gewoon op tijd op zijn werk zijn? De efficiency van het schoolsysteem ontgaat mij volledig. Omdat 1 leerkracht het misschien niet red om op tijd op school te zijn, belanden 30 ouders in een spagaat op een tijd dat er werkelijk niets meer geregeld kan worden. Ok, er was opvang voor iedereen die het écht niet red.
Nog iets waar ik niet zo goed bij kan als leek. Noem me een gekkie hoor, ik gun het mijn kinderen van harte om lekker te dollen met vriendjes, dat terzijde. Ik geloof heus dat ze uiteindelijk wel bij trekken en genoeg weten aan het eind van groep 8.
Maar als de kinderen op vrijdag uit school komen en hoor ik dat ze gezellig potjes levend memory hebben gespeeld, ben ik het spoor bijster. In de krant lees ik dat kinderen een onmogelijke leerachterstand hebben. Op school hoor ik dat we de zure tijd die we deze week naar school zijn gegaan, hebben besteed aan spelletjes. Dit moet je me als ouder echt even iets beter uitleggen. Licht me bij.
Was ik vorige week blij dat Pippa zich een beetje uit. Maak ik me deze week toch een beetje zorgen om Noor die opeens wat irreële angsten ontwikkelt. Overdag loopt ze het liefst met dikke lippenstift op met haar haar te flippen, ‘s avonds klemt ze muis onder haar arm en komt ze zichzelf onder mijn deken op de bank krullen. Is het de verhuizing die dichterbij komt, of zijn de Wonder Years begonnen? Keek iemand dat vroeger?
Ik check regelmatig even met de kinderen hoe ze er in zitten. Meestal en passant als we even iets anders aan het doen zijn. Ze praten er wel redelijk makkelijk over. Fingers crossed. Als ik jullie volgende week spreek zit ons eerste weekend hier er waarschijnlijk op.
Wel grappig: deze week nam ik een andere route van de AVS naar het oude adres. Noor zegt ‘Jeetje! Wonen we zo dicht bij huis?’
Pippa bekent deze week dat ze altijd dacht dat een verkeersbord met een punt naar beneden betekent dat je daar wegzakt in de grond.
Zondag… Noor spreekt af op het schoolplein. Daarna zal ze doorlopen naar het nieuwe huis. Om een uur zal ze daar zijn. We nemen het actieplan door. Dat is handig met Noor, want ze is soms net Dorry (de vis van Finding Nemo met geheugenverlies). Als ze ergens een vlinder ziet gaan, gaat ze er achteraan en komt er vervolgens achter dat ze de weg is kwijt geraakt.
– hoe laat moet je vertrekken vanaf het schoolplein?
– waar is je telefoon onderweg?
– als je belt, bel ik je direct terug, ok?
‘Mam, hoe moet ik eigenlijk bellen?’
Zie… toch handig dat ik het even doornam. Ik laat haar zien waar haar telefoon zit, op haar telefoon.
Het klussen/opruimen/inruimen gaat vervolgens zo…
Iets later gaan ze even met R op pad. Ook dan probeer ik weer een paar duidelijk afspraken te maken. ‘Blijf bij elkaar.’
Pippa heeft schijt aan deze regel. Ze gaat zelfstandig naar huis, vanaf een speelplaats twee blokken verderop. Cartman. ‘Screw you guys, I’m going home.’
Onderweg heeft ze best even in de rats gezeten, zo blijkt later…
Type on the field below and hit Enter/Return to search
