Goedemorgen. Ik heb mijn naam veranderd. In Gekke Henkie. Voortaan kunnen jullie me dus gewoon zo noemen. Als je zegt ‘Hey Gekke Henkie! De aarde is plat!’ Dan geloof ik dat.

Maandag

Work, uurtje er tussenuit voor de tandarts, work. ’s Middags speelt iedereen niet hier, want ik moet ’s middags weer naar de huisarts.

Pippa kijkt eens naar haar bord waar weer veel te veel groente naar haar smaak op ligt.
‘Zeg mam, hoe lang duurt die challenge nog?’
Proest. Ze heeft een fantastische mimiek, mijn Pippa. Je hoeft je nooit af te vragen hoe ze zich voelt.
‘Nog 8 weken minimaal lieverd.’

Dinsdag

We lopen langs de juwelier. In de etalage staat een display met roségouden oorbelletjes. Oeh! Daar kan ik niet aan voorbij lopen. We gaan naar binnen…

Twee gelukkige meisjes huppelen naar buiten.

‘Omdat jullie zo goed je best doen op school, haha.’ Ik geef ze een extra knuffel.

Een half uur laten zitten we bij wat de gezelligste tandarts van het dorp moet zijn. Of Noor een beugel moet. Noor heeft enge visioenen van een buitenboordbeugel. Die helpt hij direct de wereld uit.

Tien minuten laten staan we weer buiten.

‘Was dit alles?’ vraagt Noor zich af. ‘Heb ik me hier zo druk over gemaakt?’
‘Da’s meestal als je je druk over dingen maakt.’

Ik breng Pippa naar Tiktok dansen en wil zelf nog even een half uurtje pakken om te werken. Ik app de eigenaresse van het pand waar yoga en pilates wordt gegeven. En healthy green weeks worden georganiseerd.

‘Hey, wat is je WiFi code?’

‘Er is geen WiFi.’ Lachende smiley.

‘Wat moet ik doen?’

‘Tikkertje spelen. En de stofzuiger staat achter.’

Bedankt schat ;-).

Woensdag

Noor blijft ziek thuis. Ik moet echt even sporten.

‘Ik mis papa zo,’ zegt Pippa in de auto op weg naar school.

Ach lieve schat, ik snap het.

Uit sporten ga ik direct naar huis. Helaas lukt het P niet om vandaag op het schoolplein te staan. Pippa heeft een fascinatie voor oogbollen. Ze heeft ze al meer dan eens in de spiegeling van een zonnebril goed bestudeerd.
‘Mama toen ik vanmiddag ging spelen deed het opeens zeer in mijn oogbollen en toen miste ik papa heel erg.’

‘We lopen vanavond wel even langs, dan kijken we gewoon of jij een kusje kunt stelen.’

Dat idee staat Pippa wel aan.

Ik race ’s middags nog even op en neer naar school voor de kennismaking met de juf van Pippa. Ik geef aan dat ik het best wel lullig vind dat mijn kind van een klasgenoot heeft moeten horen over dat ouders cadeautjes kopen en niet de grote vriend uit Spanje. Ik zeg het met als doel dat er niet meer klasgenoten op deze manier uit de droom worden geholpen.

Noor is nog niet beter. P komt nog net om even langs. Met als gevolg een enorme tragedie bij de voordeur. Met veel tranen. Dit gaat me even door merg en been. Arme mupkes. Er gaan een hope I love you’s heen en weer.

Donderdag

Noor blijft thuis. Ik ga even snel een half uurtje boksen. Buiten.

Dat levert leuke filmpjes op. Motiverende filmpjes vooral.

Zeker die waarvan ik als een soort bolle trol rond de plantenbakken strompel.
Sprinten naar plantenbak 1, terug en 20x links rechts.
Sprinten tot plantenbak 2, terug en 30x links rechts.
En zo tot plantenbak 5, ik wil in plantenbak 5 kotsen, maar sprint toch terug voor 50x links rechts.

Om een uur laat ik nog een naald in me jassen.

Ouderavond. Voor het eerst weer in school. De juf van Noor is denk ik een van de leukste die je je kunt wensen voor het laatste jaar.

Vrijdag

Sporten, werken, nagels laten doen, Pippa ophalen en naar het zwembad brengen. Even aangeven bij de juf dat ze niet meer tegen Pippa hoeft te zeggen dat haar moeder een sufferd/pannenkoek/oliebol is omdat ze haar nog niet op komt halen. Dat Pippa groot genoeg is om zichzelf aan te kleden en ik haar al dik drie jaar op kom halen. Dat het voor Pippa niet zo leuk is als men zulke dingen over haar moeder zegt.
‘Eh eh eh… ik zal het doorgeven.’
‘Dank je!’ Wink, smile… Rund…

Noor thuis opvangen. Terug naar het zwembad.
Als ik bij het zwembad aan kom lopen voel ik het opeens. Kotsmisselijk. En duizelig. Ik wankel als een dronken Claire van Kampen het zwembadgebouw in. Gelukkig red Pippa het allemaal zelf wel. Ik wankel net zo onhandig het gebouw weer uit en leun even tegen een muurtje.
Een moeder vraagt of het allemaal wel gaat. Ik wapper het weg.

Dit is zwaar onhandig. Meestal gaat het over een kwartier wel over. Ik haal even iets zoets te drinken. Waarmee deze dag als niet verzonden kunnen beschouwen kan worden qua afvallen.

Kunnen we straks dus ook gewoon patat halen, want ik ga niet meer in pannen staan roeren. (Ja, ik heb het door, hier is nog een shift te maken).

Thuisgekomen doen we nog even wat wasjes, we gaan morgen lekker naar de stad om onze oude winterkleding weg te brengen naar een tweedehandszaak.

We eten patat met Mees Kees.

’s Avonds komt lieverd M langs. We nemen even de week en de maand door. Ik heb zeker een uur verteld als we aankomen bij ‘en hoe is het nu met jou?’. Ze showt me drie jurken. M is mijn shopmaatje. En ze weet alles over Olaplex. En CG methodes. Handig, met mijn bos hooihaar. Het is nogal een toestand met mijn haar vind ze.

Zaterdag

Appie staat om stipt 8 uur voor de deur. Morning. Wie heeft dat? Om 8 uur op zaterdagochtend de weekendboodschappen in huis?

We gaan naar de stad. Leveren de kleding in. De mevrouw van Pinokkio is altijd enorm vriendelijk. Ik heb een tas vol spijkerbroeken die Pippa onder geen beding aan gaat doen, het lievelingsjurkje van Noor, die ze zo vaak aan heeft gehad dat ik hem niet meer bij Pippa terug wil zien. We kijken nog even in de rekken en vinden een geweldige jurk van Scotch R’belle voor Noor. Nog helemaal nieuw. De winst van vorig seizoen wordt omgezet in dit jurkje en ik krijg nog geld toe. Zo. Da’s leuk shoppen.

‘Hoe kunnen mensen zo zijn Nanda? Zo leugenachtig en vals?’. Tsja. Weet jij het, weet ik het… ‘Het komt en gaat. Dat je ’s nachts wakker wordt en je afvraagt waarom de fuck jij dit gevoel moet hebben terwijl een ander zonder scrupules verder gaat. Kun jij ook niets aan doen.’

’s Middags gaan de meiden naar spelletjes op een speelpark, georganiseerd door de overkoepelende organisatie van school. Ze hebben dikke lol en mogen lekker lang blijven spelen.

En ik heb ook nog even interactie met een volwassene, de moeder van een van haar klasgenootjes. Gezellig! Zoveel mensen spreek ik op dit moment niet, zo aan huis gebonden ’s avonds. Dat is wel echt een groot nadeel van het single moederschap. En zeker op dit moment, dat ik al een paar weken niet weg kan. Natuurlijk, ik kan mensen uitnodigen, maar dat is voor de meisjes vaak weer zo onrustig dat ik het ook niet teveel wil doen. Hetzelfde geldt voor oppas.

Zondag

Ik tik lekker mijn whereabouts met mijn koptelefoon op met allemaal lekker nummers…. Heerlijk even de week recapituleren.

Vandaag spelen we kledingwinkeltje. Zo passen we rustig aan alle winterkleding die nog op zolder ligt en wassen we een mega berg kleding. We maken nieuwe combinatie’s.

’s Avonds ben ik kapot. Ik probeer te bedenken wat ik nu eigenlijk ter ontspanning had willen doen dit weekend. En ik kom er niet op.

Noor en Pippa maken het avondeten. Wraps. Onhandig gesneden komkommers, enorme brokken gerookte kip en een geplette avocado. Het smaakte nog nooit zo lekker.

Ik ga om tien uur naar bed. Leg mijn hoofd neer en doe wat ik altijd doe als ik niet kan slapen. Bedenken wat ik zou doen en wie ik zou inhuren als ik nu 10 man personeel mocht inzetten.

Ik moet gaan, we starten vanmorgen met een bezoek aan de huisarts en dus weer iets later achter mijn bureau.

Je deviens fou, je m’appelle folle Bob.

Deze week gepubliceerd

• Overnachting op weg naar Oostenrijk

Weegschaal

Hebben we het maar even niet over…

Een week waarbij ik keihard heb gesport en enorm van mijn kinderen heb genoten. Ik was hulplijn voor zo ongeveer elk denkbaar euvel. Van grof vuil tot rekenlessen, van gebroken harten tot wearables en het lanceren van pinguïns.

Maandag

Ik begin met een rondje boksen. Voor het eerst in mijn sportcarrière kijk ik op de klok en denk ik ‘ah jammer, nog maar 8 minuten’. Progress!

Superleuk! Al die reacties op mijn blog over de 10 weken challenge. Mensen die meedoen, die geïnteresseerd zijn, mensen die me hebben zien boksen en daar iets aardigs over zeggen.

Gesprek met de huisarts. We gaan terug naar B12 shots. Zou fijn zijn, want die mist in mijn hoofd draagt niet echt bij aan een concentratie en die heb ik de komende weken wel enorm hard nodig. Ondertussen komt de test van Noor negatief terug.

Tandarts, even een vriendin helpen iets naar het grof vuil te brengen.

Ik kom amper aan werken toe…

Dinsdag

Ik start mijn dag met een rondje e-Gym en ga dan snel aan het werk voor Ping de pinguïn. Deze nieuwe diffuser wordt zondag gelanceerd.

Pippa gaat gezellig TikTok dansen. Ze heeft het zo gezellig met haar vriendin.

Woensdag

Pip heeft haar nieuwe Nik&Nik trui al twee dagen aan, maar het is haar nieuwe lievelings. Ondanks dat het gewoon 19 graden is, moet deze wintertrui aan.
‘Hij ruikt nog fris!’ Dus ze vindt dat het kan.

Small group. M is jarig. Voor deze keer bestellen we geen vreetwerk, maar een bordspel.

’s Middags gaan we even naar de bieb, ijsje eten bij de Roset (ik negeer de advertentie van maar EUR 4,95 voor de waanzinnig lekker uitziende boterkoek en uiteraard ook het ijs) en halen we wat nieuwe kleding voor Noor.

’s Avonds nog even aan het werk, wat me weer een heel erg leuke opdracht oplevert! Dank M! Zin in om jouw personeel te worden ;-).

Donderdag

Het begint met een foto van limoncello. Een van mijn motto’s is ‘het gaat altijd mis bij de limoncello’. En ja. Iets met een gebroken hart. Hoe dat weer heel moet. Not a clue. ‘Sorry, ik weet dat het voelt alsof je van een flatgebouw geduwd wordt. Jammer dat mensen zulke klootzakken zijn.’ Maar gelukkig is er nog zoiets als karma. Wait for it…

Hectisch dagje. Ik begin met een gesprek over mijn lieve geldje. Ik ben echt een ondernemer die bijna alles zelf doet. Behalve de administratie. Het is iets wat ik zo verschrikkelijk stom vind. Dus dat geef ik graag uit handen.

Vervolgens vlieg ik de deur uit voor een afspraak waarvan ik niet wist dat het doorging. Waarna ik me om 14:00 vrijwillig laat prikken. Om om 15:45 een dikte van een nog niet bestaand visitekaartje te gaan voelen bij de drukker, waarna ik direct door kan, bandages om, handschoenen aan en BOKS.

Ik ga maar bij mijn moeder eten. Mama’s hebben immers altijd eten.

Nik & Nik mogen na vier dagen in de was. Hoera.

Vrijdag

Vandaag gaan we pubquizzen bij de Geus (de sportschool). Een ouderwets leuk avondje waarbij we winnen. Tuurlijk. We zijn best fanatieke hufters… Vervolgens doen we nog ééntje toe in het plaatselijke grand café.

Terug rijdend hebben we nog een goed gesprek. Sommige mensen hebben aan een half woord genoeg. A is zo iemand.

Zaterdag

Na dat laatste cocktailtje van gister in het plaatselijke café heb ik geen flikker zin om te sporten. Ik heb afgesproken met matties K en S. Ik wil ze bijna app’en dat ik niet kom als Pippa op mijn buik slaat en zegt ‘Nou mam, zo wordt het nooit wat met die tienweketjsellenggeee’.

Ze heeft gelijk.

‘Wij moeten ook wel eens iets doen waar we geen zin in hebben… ‘

True that. Weet je hoe vaak mama’s iets moeten doen waar ze geen zin in hebben? Hm? Maar nee, my lips are sealen. As usual. Beter blijven ze sealed.

Dag 13 op een rij. Morgen sla ik over, dan ga ik lekker zwemmen.

Eindelijk voel ik de rust om een film te gaan kijken. Ik zoek iets uit wat me echt heel mooi lijkt. En val in slaap.

Zondag

We zwemmen in het zwembad op maar 10 minuten lopen van ons huis. Op de terugweg zegt Pippa ‘het lijkt net of we op vakantie zijn’. Ja, eens… Net CenterParcs hier, over het houten paadje.

’s Middags ga ik naar het oude huis om daar F1 te kijken. Ik heb zelf geen Ziggo. En dit kijkt lekkerder. Prachtig om te zien die tribunes vol mensen. Niet voor de rest van de entertainmentindustrie, maar man, wat moet het mooi geweest zijn om er tussen te hebben gezeten. Het was me ook bijna gegund trouwens.

We gaan even langs de Appie voor wat boodschappen deze week. En rijden tevreden weer naar huis. Na het eten lezen we, kinderen tegen mij aangekruld, uit Cleo en Bast. Een geweldig boek over Parijs, designers, modellen, Franse woorden. Mijn meiden vinden het geweldig.

Ze zijn deze weken vooral bij mij omdat P het enorm druk heeft op zijn werk. Hij haalt ze dan even op als er wel tijd is. Het is voor mij enorm laveren met de beschikbare werktijd, maar afgezien daarvan, geniet ik enorm van de gezelligheid.

’s Avonds werk ik nog even wat aan mijn alternatief pensioenplan. Als ik wil gaan slapen komt er een app binnen, of er nog iemand wakker is. Anderhalf uur later ga ik slapen. Maar niet voordat ik even naar mijn kleine 7-jarige heb gestaard die lekker ligt te slapen. Met haar lieve, onschuldige gezichtje. Wat heb je meer nodig dat een paar lieve kinderen die de beste knuffels van de wereld geven?

Oh, en in het kader van de 10 weken challenge: – 3,4

Deze week gepubliceerd

• Parijs met kinderen

Deze week op de agenda

• sporten
• kennismaken met de juffen

Nou, met al jullie berichten per mail, app en op de vorige whereabouts kon ik er niet omheen. Ik moet mijn dear diary voortzetten. Bedankt voor die berichtjes! Echt fijn! Het was de week van een enorme eyeopener.

Maandag

De tien weken challenge. Hij begint vandaag voor mij. 10 weken lang leven op een soort minimum aan kcal met een goede verdeling tussen macronutriënten (carbs, eiwit, vet), 8 uur slapen per nacht (dit is dé uitdaging), water drinken, elke dag een uur bewegen, 4x per week sporten en zo nog wat dingen.

De rest van de leden van de sportschool begint over twee weken. Maar D en ik gaan deze week van start. Waarom wachten…

Oh ja, de traditionele ‘wegaanweernaarschool’ foto.

Dinsdag

Ik begin met een rondje e-gym. Daarna nog even cardio tot mijn afspraak bij de nagelsalon. Het wordt een fijne week, voor wat betreft de salons…
Om 10 uur loop ik de sportschool uit. Getraind, mooie nagels, klaar voor de dag! Wat een leven.

Woensdag

De schilder voor de deur.
Aloha…
‘Mogge mannen, ik had jullie nog niet verwacht.’
‘Ja, maar we zijn er wel!’ zegt hij vrolijk.
‘Ben ik ook blij mee, maar moet er iets open?’ (ik weet het niet, maar ik heb plánnen mensen…)
Gelukkig is dat niet het geval. En na wat koffie en koekjes mag ik zelfs zeggen of volgende week maandag of dinsdag bij beter uitkomt voor de achterzijde van het huis.
Wat een luxe, een huis wat zo geschilderd wordt. Dit soort dingen ga je meer waarderen nadat je zelf een paar keer een rekening voor een schilder hebt betaald (de zoektocht naar een schilder, de planning van een schilder).

Met mijn Bose op mijn hoofd hoor ik SkyRadio niet eens. Luxe.

Donderdag

Om tien uur mag ik boksen. Ik heb er verschrikkelijk veel zin in. Het is alleen een beetje druk in de gym. Dat vind ik eigenlijk niet zo fijn. Ik vraag me dat half uur namelijk nooit af hoe het er uit ziet. Maar met meer mensen er omheen word je je er toch meer bewust van.

Dat komt ook een beetje omdat ik soms mensen in gedachten zie proesten als ze horen dat ik boks. Met name familieleden en sommige vrienden vinden dat enorm geestig.

Het fijne is dat er in de sportschool eigenlijk alleen maar motiverende mensen rondlopen. Bevestiging is fijn. Het helpt als je stuk gaat en iemand nog net even in je oor brult ‘KOM OP!’.

Ik ga he-le-maal stuk. De laatste minuten gaan op het bot onder mijn tandvlees. Als ik klaar ben hoor ik in de verte iemand meejuichen. Ik plof op het bankje bij wat sportmatties, ze vragen aan wie ik nou eigenlijk denk als ik zo bezig ben. Haha. Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik inderdaad wel eens iemand in gedachten neem als ik het zwaar krijg. Kaploef, op je kutkop.

Donderdagavond…
‘Mam, had je je mail al gelezen? Ik moet in quarantaine.’
Pardon?
Oh, begint dat gelul nu al? Ik bedenk even snel in mijn hoofd hoeveel afspraken in de komende dagen heb. Mijn kindje is echter al groot. Ze red zich wel… Komt goed.

Vrijdag

We staan met zijn drietjes in de keuken. Dat is een beetje krap. Zeker als iemand de vaatwasser open heeft staan.
‘Mag ik er even bij?’ vraagt Pippa aan Noor.
‘Ja, ik kan ook niet verder, mama staat hier nog calorieën te tellen…’
Proest.
Un, deux, trois…
Ik zie mezelf wat bran flakes uit mijn bakje vissen, want ik schoot uit. Ik doe mezelf denken aan Emily Blunt in The Devil Wears Prada.

Really? It’s for Paris, I’m on this new diet. Well, I don’t eat anything and when I feel like I’m about to faint I eat a cube of cheese. I’m just one stomach flu away from my goal weight.

– Emily | Devil Wears Prada

Vrijdagmidag heb ik contact met M. Ze fungeert even als mijn dokter Rossi.
‘Ik ben in geestelijke nood!’ app ik haar.
Nu heb ik dat niet zo vaak. Maar nu is er een gevoel wat een beetje aan me blijft kleven. Zo’n opmerking of gebeurtenis die maar in je hoofd blijft zoemen. Ken je dat?
Dank M! LONDON BABY.

Zaterdag

Ik werk vanaf zeven uur (voor iedereen die zich afvraagt of ik nog aan werken toe kom,… dat doe ik tegenwoordig ’s morgens vroeg, ’s avonds en in alle verloren uren). Zo kan ik om kwart over tien met mijn matties een rondje e-gym doen. En toch nog maar een bakje koffie.
De rest van de dag werk ik heerlijk.

’s Avonds kijk ik, zoals gewoonlijk MAFS Australia. Married at First Sight. Ik heb er nu 7 seizoenen op zitten. Ik kan geen genoeg krijgen van romantische picknickkleden, bloemenarrangementen en mensen die elkaar eeuwige trouw beloven. Of toch zeker tot de volgende dag. Dan gaat het namelijk meestal al mis. Halen ze elkaars tandenborstels onder de pleerand. Ik vraag me inmiddels af of elke Australische vrouw opgepompte lippen en fake boobs heeft. Ze zien er in principe allemaal hetzelfde uit. Als het seizoen af ik check ik steevast wie er nog bij elkaar zijn. Om precies te zijn 2 koppels na 7 seizoenen. Fantastisch ‘experiment’. Ik hou ervan als John Aiken ‘great stuff!’ zegt. Die begrijpt het tenminste.

Zondag

Ik wil ook op dag 7 sporten. Dus ik boek een plekje om 9 uur in de leukste sportschool van de regio. De meeste mensen zijn overigens geïnteresseerd of positief als ik over mijn challenge vertel. En er is altijd een groep criticasters.

Die vragen zich af ‘alweer?’ of ‘waarom denk je dat het je nu wel gaat lukken?’
Dat ik al 12 x gefaald heb om een blijvend resultaat te creëren wil niet zeggen dat ik de 13e keer ook op mijn bek ga. Als we zo gaan denken, hadden we nooit in een vliegtuig gezeten.

Trouwe volgers weten dat ik vorig jaar heel lekker ging met afvallen.

Ik ben in mijn leven al zeker 12x erg fanatiek begonnen. Maar dat is niet alleen met sporten. Ik ben gewoon een enthousiast mens. En even zo vaak kan ik na een tijdje weer iets anders enorm leuk vinden. Heb ik met bijna alles wat ik opzet op werkgebied ook. Ik ben ook twee keer enthousiast aan een studie begonnen. En een cursus Spaans.

Maar goed, driekwart jaar later had ik er met heel veel spullen moeite ongeveer 12,5 kg af. En dat zonder al te veel aan mijn eetpatroon te doen. Corona boeide niet erg. We gingen door met sporten. Afgelopen winter stonden we tot onze enkels in de sneeuw. Ik zeg we, want in mijn small groupjes is het we-gevoel fantastisch. Gelijkgestemden. Er kwamen een paar kilo bij, wegens minder sporten, maar ik ging ook minder uit eten, dus ach…

Toen ging ik op mezelf wonen. Veranderde mijn eetpatroon en kwam ik als een gek aan. Ik kreeg ’s avonds geen halve liter thee meer aangereikt, maar wilde wel naar de kast lopen voor iets lekkers. In het weekend had ik vaak geen zin om te koken. Belandde ik om 18:00 bij de Appie en nam dan steevast een borrel mee, met borrelhapjes, want zo’n weekend moet je toch een beetje vieren. Enfin. Weer 8 kg erbij op de weegschaal. Bizar hoe snel het er aan zat.

Gelukkig heb ik mezelf ook in de verhuisweken in elk geval 1x naar de sportschool gebracht. Thank god waren er daar mensen die me een trap onder mijn reet hebben gegeven. Die me hebben verleid tot een 10 weken challenge.

Dus verwacht weer een hoop ‘yes I did it’ op mijn Instagram. Support is lief. Iedereen die kritiek heeft; kom even een keertje mee trainen, drinken we daarna koffie en praten we verder ‘mkay? En anders: gewoon je bek houden, het is te doen.

Progress, not perfection

Denzel Washington – The Equalizer

Deze week gepubliceerd

• Swarovski museum

Deze week op de agenda

• sporten

Voortgang

Gesport: 7 x

Afgevallen: 2,6kg

Ik weet niet of ik de weekly whereabouts nog zo moet blijven noemen. Al een tijdje vraag ik me af of ik er nog mee door moet gaan. Dat heeft zo wat redenen. Enerzijds heb ik er veel lol in om ze te schrijven en terug te lezen. Elke week de silver linings te zoeken. Anderzijds worden de kinderen steeds ouder en de informatie die ik over ze deel dus gevoeliger.

Kortom… ik worstel even met een nieuwe vorm van mijn ‘dear diary’. Vandaar dat je ze even gemist hebt.

Stijltang

Vrij spontaan bedenk ik dat ik klant C mee uit eten ga nemen. Ze had dit namelijk nog van mij tegoed (verjaardag). Het is een mooie avond. En ik heb geen kinderen. Bovendien heeft het restaurant waar ik al even een Insta-crush op heb een plekje vrij. Daarbij komt dat ik vanaf maandag calorieën ga tellen en het dus nog even kan. Wat om te beginnen al een foute insteek is. Maar goed. 
Ik doe even mijn haar leuk, en een gezellig make-upje op. Ik doe dat met een stijltang. (mijn haar, niet de make-up). Op weg naar Schagen, we moeten volgens C reclame rijden met haar auto (daar gaat mijn goede voornemen om 1 drankje te doen), bedenk ik me iets over mijn stijltang. Deze ligt op mijn dressoir. Met de stekker er nog in en de knop nog op aan. Denk ik. Ik kan me bij Zeus niet bedenken of ik de stekker er weer uit getrokken heb. 

Ik bel mijn ouders. Sorry pap. En bedankt ook dat je het weer even gefixt hebt! 

Trattoria Sophia in Schagen is een hele dikke aanrader by the way. Man wat hebben we heerlijk gezeten. Echte verwenning.

• 

• 

• 

Aviodrome

Noor is woensdag jarig en het is feest. Aangezien P en ik nog steeds geen oorlog voeren (en ik denk dat het inmiddels safe to say is dat het ook niet gaat gebeuren – klop,klop) mag ik ’s morgens op mijn oude adres ontbijten. Ik neem een sapje en pannekoeken mee, reuze gezellig. Vervolgens gaan we naar Aviodrome. Super spontaan, een slot om half een. Stomme rona.
We hadden eigenlijk naar de dierentuin gewild. Maar het weer is wisselvallig en Aviodrome is dan een perfect uitstapje.

Buiten is een speeltuin met een onderdeel waar de meisjes een tijdje spelen. In het midden is een balk, er omheen hangen zes stootboeien aan een touw. Iemand loopt op de balk, de rest probeert het kind op de balk er af te mikken. Een soort ‘run the gauntlet‘. We hebben enorm veel lol met wat jongetjes in de speeltuin, die natuurlijk zo hard mogelijk ‘nucleaire bommen’ proberen te werpen. We doen dit al zeker een half uur als er een timide meisje ook op het balkje komt staan. Ze kijkt eens om zich heen, de jongens, Noor en Pippa staan klaar om te vuren. Dan komt er een papa aan. Hij begint direct te bulderen. 
‘Jongens! Willen jullie daar onmíddelijk mee stoppen! STRAKS GEBEUREN ER ONGELUKKEN!’ Hij torent hoog boven die lieve kindjes uit en steekt een irritante wijsvinger omhoog om zijn punt kracht bij te zetten. Ik snap direct waarom het meisje zo timide is. 

Ik help het meisje maar even op de balk, want dat vergeet hij in al zijn risicovermijdende onzin.

Als het meisje uit de buurt is en lekker verder speelt klim ik op de balk en vraag de kinderen met verheven stem of ze vooral niet willen spelen. De kindjes gniffelen. Ik kijk met een schuin oog naar de vader om te zien of hij me gehoord heeft. Dat heeft hij. We worden denk ik geen vrienden. Ja, ik ben een kleuter, ik weet het. Maar ik kan het niet laten. 

Oostenrijk

Op Instagram zagen jullie mij deze zomer naar Oostenrijk reizen. Man, wat was dat een mooie vakantie! Wat een heerlijk land. De eerste stukken content zijn geschreven, er komt een hoop moois aan. Wandelingen, musea, Innsbruck… En we zijn ook nog 2 dagen naar Europa-Park en 1 dag in Rulantica geweest. En inmiddels is er een potje aangelegd om weer terug te kunnen keren naar onze lievelingsplek. 
Voor wie het nog niet door had of het zich af vroeg. P was inderdaad mee op vakantie. We hebben oprecht lol gehad. En voor de meisjes was het heerlijk om ons er allebei bij te hebben. Bovendien zijn we qua vakantiewensen goed op elkaar ingespeeld. Ik bedoel, vind maar eens iemand die ook 5 verschillende bestemmingen aan wil doen in 2,5 week. En heel eerlijk, ik moet er nog niet aan denken om mijn kinderen langer dan een week te moeten missen. 

Deze week nam ik de tijd een project wat al even in mijn hoofd zit vorm te geven. Een nieuwe site. Het heeft niets met reizen te maken. Er moet nog wat meer voor geschreven worden en voorbereid eer ik het kan lanceren, maar ik reken op 1 oktober. 

Voortgang Wandernan

Afgelopen week heb ik heel veel tijd in Wandernan gestoken. Dat was hard nodig. Ik heb oude stukken verwijderd, herschreven, samengevoegd. Bekeken wat er goed gelezen werd en wat juist niet. Nieuwe stukken geschreven en klaargezet. Dingen gedeeld op social media. Een blog is een proces wat blijft doorgaan.

Noor jarig II

Zaterdag vieren we traditioneel de ‘end of summer’ verjaardag. De dag dat bijna alle vrienden kunnen aanschuiven en iedereen terug is van vakantie. Ook een nieuwe traditie is dat er een fles limoncello aan gaat. Ik mag koken in mijn oude keuken, wat heerlijk is. Ik kan hier zo van genieten.

Belangrijker is dat Noor zich ook vreselijk verwend voelt en echt een mooi feest heeft gehad. Sorry schat, we hebben geen foto gemaakt. Maar je als je dit jaren later terug leest: je had in no time genoeg geld voor je innig gewenste FitBit, je hebt eindeloos gespeeld met E en L en was lyrisch over hond Pepperoni. Alle opa’s en oma’s bleven lekker bij je eten. Jullie picknickten op een kleed in de tuin. En dit wil je ook vast weten… aangezien je daar altijd op let: je had je zalmroze korte jeans aan met dat shirt met het reuzenrad erop.

Zo… nu zijn jullie weer een beetje bij. Ik ben natuurlijk ook benieuwd hoe het met jullie gaat! En of jullie bv al nieuwe vakantieplannen aan het maken zijn? Ik heb al een miniplan. Maar ik zeg nog niets tot het gereserveerd is.

Deze week gepubliceerd

• Sevilla met kinderen
• Farmcamps de Branderhorst
• rondreis op Sicilië