Deze keer vragen we gastblogger Iona hoe zij haar lange vlucht met een peuter ervaen heeft. Van de Provence naar Hawaii, ik dacht dat ze gek geworden was (maar moedigde het wel aan, al was het maar als experiment).

Een lange vlucht

Het is Daan zijn derde vliegreis. Toen we (Iona+1 en Wouter) de vlucht boekten in mei leek het heel simpel: appje voor peuters, goed laten slapen en entertainen, het komt wel goed.

Wat stond ons te wachten: een dikke 18 vlieguren en ongeveer 3u30 stopover. Van deur tot deur 26u, toegegeven, naarmate het vertrek dichterbij kwam, werd ik een tikje zenuwachtig.

Daarbij kwamen wat extra hindernissen: Daan kreeg wat last van terrible-two-streken, ik had een steeds boller wordende buik en de reacties van mensen in de lijn van ‘Liever jij dan ik’ of rechtuit ‘Je bent echt gek’.

Voorbereiding op de trip

Daan kreeg een rugzakje met:

• 3 cadeautjes (ingepakt met strikje, goed voor hopelijk 3 maal 15 min pruts- en ontdekplezier)
• een memory van Cars
• kaartspel ‘le petit verger’
• kaartspel ‘batawaf’
• kleurpotloden + kleurboek
• zaklampje dat ook tekeningen kan projecteren
• een zoekboek
• onze tablet (met 20 kinderapps uit (waaronder Toca Boca trein (hit!), duplo trein, bumba kleurplaten, Talking Ginger (hit!), dierengeluiden)

En de extra’s in onze bagage:

• overlevingsrantsoen: melkpoeder, koekjes, fruitpapzakjes, rijstkoekjes, broodjes, banaan
• Daan zijn knuffel(s), fopspeentjes, pampers, 1 fles water, 1 fles om zijn melk in te bereiden, een slaapzakje en fleece-dekentje

Laten we bewust thuis:

• Buggy. Wat? Papa-held draagt Daan in de draagrugzak. Een bewuste keuze, daar we dit flexibeler, wendbaarder en minder gedoe vinden, vooral met het oog op San Francisco (waar we op de terugweg langs zullen gaan)

De eerste etappe: Marseille – Frankfurt (1,5 u – Operated by Lufthansa)

Hier wilden we nog géén cadeautje of tablet bovenhalen, uit schrik om ons kruid nu al te verschieten. Daan kreeg bij het instappen een kleine knuffel van de énige lieve Lufthansa stewardess aan boord. Hoewel mama vurig hoopte dat het totale gebrek aan service-verlening en vriendelijkheid zich niet zou verder zetten tijdens het vervolg van de reis, keek Daan gefascineerd naar de veiligheidsinstructies, vond het opstijgen en landen (rije rije rijeeeee! Wiiiii) erg leuk en had de oordopjes gelukkig niet nodig.

Overstap Frankfurt
Eigenlijk zou Daan toen ongeveer een middagdutje moeten doen. Eventjes een moeilijker moment. Hij is erg moe, maar veel te veel indrukken dus slapen wil hij niet! Gelukkig kon hij wat rusten op de stoeltjes bij de gate.

De tweede etappe: Frankfurt – San Francisco (11 u – Operated by United Airlines)

Mijn eerste gedachte aan boord van het vliegtuig: ‘Dit meen je niet’. Geen TV-schermpjes! Het ultieme instrument waar ik me in gedachten zo aan had vastgeklampt, bleek afwezig! Is dit echt nog van deze tijd?

Een stel grote schermen verspreid over het vliegtuig, waar 3,5 film op vertoond worden, waarvan slechts één matig kidsproof. Vanaf een jaar of 5 dan. En – toen – dacht – ik – dat – ik – snel – zou – doodgaan.

Onze buurman: “Ik vond het al zo moedig. Ik vlieg met mijn kids nooit met United, altijd met Lufthansa, die doen wel aan TV-tjes”.

Keep calm.

Gelukkig bracht ‘Talking Ginger’ redding, tot hilariteit van onze omzittende passagiers. Ook het zoekboek deed het goed, net als de Toca boca trein-app.

En dan kwam er (Hoera!) ook nog het eten, dat ze voor de kids vooraf serveren. Zodat je tijd hebt om de molenwiekende peuter in te tomen en het redelijk lukt om de erwtjes, frietjes en kipnuggets meer in zijn mond dan bij de buren te krijgen. Daan blijkt net zo’n fan van ‘flightfood’ (echt waar) als papa en vond dit duidelijk het top-moment van de vlucht.

Alle indrukken eisten hun tol en we haalden opgelucht adem wanneer Daan in totaal een 5 – tal uurtjes in slaap valt. Op de arm, dubbel toe, voeten in de lucht, voeten in mama’s oor.

Opmerkelijk: Ik was van tevoren bang dat de enkele momenten waarop sprake was van tegenpruttelen, een huiltje, even tegendraads doen (want laten we wel zijn, zelfs bij een voorbeeldige 2-jarige hoort dat er gewoon bij) gênant of vervelend zouden zijn naar de andere passagiers toe. Het gezoem, geblaas van de airco of weet ik veel welke geluidsbronnen in zo’n vliegtuig die typische white noise geven, zorgen dat het eigenlijk niet zo opvalt, werkelijk waar!

En zo waren we voor we het wisten 11 uur verder. Zonder TVtjes. Zonder kleerscheuren. Zelfs met complimenten van het boordpersoneel en passagiers. *blink*

San Francisco: ESTA Time!

De moeilijkste hindernis: de beruchte Amerikaanse controlepost tijdig nemen om onze nipte connectie naar Hawaii niet te missen. Daags voordien hadden mijn mama en co hun aansluiting gemist, dus we wisten dat we geen tijd te verliezen hadden.

Derde etappe: San Francisco – Kona (Hawaii) (6 uur – United Airlines)

Deze brachten we ook film-loos door. We wilden namelijk geen extra geld ophoesten en waren allen nu toch vooral erg moe. Daan sliep zowat de hele trip. Mama kreeg een hongertje en dan bleek er zelfs geen enkele maaltijd inbegrepen te zijn?! Zo zie je maar. Nooit denken dat je rantsoen te groot is. Het was bij aankomst allemaal op. Tot de laatste koekkruimel. Voorts een vlekkeloze reis, afgezien van het vergeten van de tablet. Onder het stoeltje van Daan. Damned.

Eindbalans
Heel eerlijk: het is erg goed verlopen. We zouden het met Daan zo opnieuw doen. (we zijn trouwens ook zonder problemen terug in Frankrijk geraakt!)
De vele prikkels in het begin hielden hem geëntertaind. Op het moment dat we aanvoelden dat het genoeg was, viel hij na een kort tegensputtermomentje goed in slaap. We hebben hem laten proeven, ontdekken en rondstappen binnen de mate van het mogelijke, maar evengoed even laten zeuren wanneer hij het beu was, net zoals we thuis doen. En ik denk dat het uitleggen van het avontuur, samen met het ‘niet anders doen dan anders’ ervoor gezorgd heeft dat Daan vooral genoten heeft van de reis: zonder TV, en op de terugweg zelfs zonder tablet.

Mijn tips op een rijtje:

• Heb je een kind dat regelmatig een oorontsteking heeft? Laat dit dan nakijken voor je vertrek! Door de drukverschillen is het opstijgen en dalen sowieso reeds het heikelste punt. Hier werd het prima opgevangen door veel te laten kauwen/slikken: drinken, tutten, eten maar!
• Gooi je ‘mijn kind enkel educatieve apps’- principes overboord en haal de Talking ginger app in huis. Onze tweejarige was er uren mee zoet.
• Blijf zelf zo kalm mogelijk. (ik moet me hier soms zelf aan herinneren, dus ik vind dit wel een tip, ja) Ook al sputtert je kind tegen, door de white noise moet het al erg luid en lang duren eer zelfs je buren het vervelend vinden én ze vallen heus wel in slaap uiteindelijk.
• Als je denkt dat je genoeg pampers en eten mee hebt, prop er dan toch nog maar dat extraatje in.
• Pyjamaatje, slaapzakje en dekentje voor Daan hebben er wellicht ook voor gezorgd dat hij sneller doorhad dat er ook op reis geslapen moet worden.

Dus; als je een lange vliegreis overweegt: gewoon doen. Je bent er voor je het weet. Het helpt wel als je zelf wat uitgeslapen bent vooraf ;-).

Ik ben benieuwd, zouden jullie een lange vliegreis overwegen met kids? Ervaringen?