Goedemorgen allemaal. Hartverwarmend, al die reacties op mijn blog van vorige week! Ik ben vier dagen bezig geweest om alle reacties te lezen en beantwoorden. Ze stroomden binnen via mijn blog, app, messenger, mail en telefoon. Zo leuk! En nog bedenk ik me nu dat ik iemand geen antwoord heb gestuurd. Sorry mama L. Je idee voor de gang is ZEKER leuk en neem ik mee.

Gaat het bij jullie thuis ook zo onwijs lekker? Hier is het dikke, dikke stress. ‘s Avonds voel ik dat tot in mijn vingertoppen.

Ik vind het normaal gesproken heerlijk dat ik vanaf huis werk. Kids naar school, wandelingetje in de buitenlucht, computer aan, Trello afwerken.

En nu is dat: Wachtwoorden zoeken, inbel-ellende, huilende kinderen die het niet snappen (en ook niets meer willen) en dat tot maar liefst twee uur. Waar we in de eerste lockdown om 11u klaar waren met werken en bijspringen, zo zit ik nu tot twee uur stand-by. En daarna kunnen de kids niet lekker naar buiten. Nee, dan komen ze na een half uur al weer bevroren terug. Geen reet aan buiten.
Vorige lockdown waren er niet zoveel inbelmomenten en was ik gewoon flexibel om mijn en hun uren een beetje door elkaar te vlechten om zo optimaal gebruik te maken van de energie van iedereen.
Dag 1 werd ik gebeld door de juf van Pippa. Of ze wel aan het werk was? Ze was al twee lesmomenten niet aanwezig. Ok, die memo had ik even gemist.

Ok, eerlijk is eerlijk, na drie dagen went het ook wel weer een béétje. En ik kan heus íets doen tussendoor. Maar mijn to-do lijst is eindeloos en ik zit er ook een beetje mee dat ik vanaf 15januari twee weken vakantie ga nemen om te klussen.

En dat klussen, je ziet het al een een beetje aankomen, had ik graag gedaan in de uren dat mijn kinderen naar school hadden geweest. Maar Mark heeft natuurlijk al laten weten dat die versoepeling er niet echt in zit.
Ok, ik zie de cijfers ook. Was al blij met het besluit om zorgpersoneel dan maar als eerst te vaccineren.

Kortom,… ik moet even opnieuw bedenken hoe dan alles in een vat te gieten.

Het volgende obstakel is dat ik, door al die inbelmomenten, ook niet meer kan sporten. Kinderen kunnen namelijk niet meer mee naar de sportschool (waar we buiten sporten, in de knetterkou, maar prima, want een oplossing), en ik kan niet bij ze weg.

En dan deze grap; ik moet een huis inrichten, verf, vloeren en gordijnen uitzoeken. En dat gaat dus niet.
Als ik de plaatselijke helpers bel, dan moeten ze nu nog navragen of dat mag, verfstalen klaar leggen. ‘We hebben er ook niet zoveel.’
Een beetje ondernemer had hier toch allang iets op verzonnen zou je zeggen. Facetimen, stalen klaarleggen, borg vragen, terug laten brengen, ontsmetten. Zoiets.

Thank god voor to-do lijsten. Ik heb een account bij Trello (A als je dit leest, ja, je hebt het goed gelezen, uiteindelijk toch Trello omarmt 😉 ). Op mijn bord ‘New Home’ staan 8 lijsten vol met kaarten en in sommige kaarten nog checklists. Variërend van ‘vaatwasser uitzoeken’ tot ‘adressen wijzigen’.

Afgelopen weekend zijn we begonnen met het verdelen van de spullen. De hele zolder is uitgeruimd (en verdorie nog steeds mijn Maglite niet gevonden!), verdeeld en weer ingeruimd. Dag fijne Titan X2 spinner, dag kerstboom, hallo memory box.

Eigenlijk wil ik zo min mogelijk spullen mee verhuizen. Less is more of zoiets. Maar je hebt toch altijd meer dan je denkt.

Als je, zoals ik inmiddels voor de 10e keer verhuisd, kun je goed loslaten. Ik heb 1 krat waarin dingen zitten die ik bij de vorige verhuizing nog niet los kon laten, melktandjes, mijn poëziealbum, een wascotekening van een goudfazant. Dromen van mij als kind. En mijn allereerste analoge blogs.
Wat kaarten en brieven. Agenda’s. Mijn leven pas in een curverkratje. Misschien moet dat de titel van mijn nieuwe boek worden?

Ondertussen is vriend R hard bezig het ultieme bureau voor mij te bedenken. Hij houdt me scherp ‘Nan, da’s niet zo erg VT wonen, vind je wel?’
Net als we er uit zijn,… blijkt dat een onderdeel van ons plan niet beschikbaar te zijn. Back to the drawing board dan maar. R is van de verzonken stopcontacten en USB-poortjes. Fijn als iemand meedenkt en überhaupt iets voor je wil maken! Dank dank dank.

Verder begon Noor plotseling te twijfelen aan haar turquoise Ibiza extravaganza. Ze brengt dat niet heel handig, waardoor ik niet al te flex reageer. ‘s Avonds gaan we er nog eens goed voor zitten… Kopje thee erbij. En we komen met een nieuw plan. Wat Noor vooral wil, is zachte stofjes, knusse kussentjes en een lamp met velvet buitenkant en gouden binnenkant. Ja, ik begrijp het helemaal!

Voor Pippa bestel ik bij H&M een knuffelunicorn voor aan de muur. Hij komt redelijk snel binnen. Hij is perfect. H&M heeft ontzettend veel leuke interieurdingen vind ik.

Zelf begin ik langzaam met inpakken en bestel ik een en ander van wat ik niet meeneem. Ik hoop maar dat ik op het nieuwe adres dezelfde pakketbezorger heb, want met deze heb ik inmiddels een band opgebouwd. Gênant moment laatst toen ik bij de tandarts in de wachtkamer zat, met mondkapje op en dat hij langs flitste, terug liep en zei ‘hey! Ik dacht al dat ik iets bekends zag’. Dan weet je dat je teveel online bestelt.

WiFi, water en verzekering zijn geregeld. Checkerdecheck.
Bed mag ik mee, maar is zo groot, ik ben zelf maar 1m63. Heb ik toch geen bed van 1m80 breed en 2m10 lang nodig? Die ruimte besteed ik liever aan een brede make-upkast waar we met zijn drietjes naast elkaar kunnen staan ipv wat wat we nu altijd doen, met zijn drieën achter elkaar.
Ik raak verliefd op een nieuwe pannenset. Pannen zijn 4life, dus daar mag in geïnvesteerd worden.

Noor zit te videobellen. Ik trek gekke bekken. De stem van haar leerkracht…
‘Noor waarom lach je?’
Noor unmute.
‘Mijn moeder trekt gekke bekken achter mijn iPad.’
Snitch! Snitch!

Maar hey, ik zit hier dus te bloggen, terwijl Noor tegenover mij les krijgt via haar iPad (en niet via mijn MacBook) en Pippa legt op rechts alles perfect klaar en begint al fanatiek met werken. Pippa hoeft pas vanaf half tien in te bellen en dat past ook beter bij haar slaap-waakritme.

P zegt Noor toe dat hij de hele serie van Harry Potter voor haar koopt. Ik zegt dat dat leuk is , maar dat hij dat wel even op zijn eigen iCloud moet gaan regelen.
‘The cloud, the cloud, nobody understands the cloud.“
Paniek.
‘Ik betaal hem wel, als jij dan even een tikkie stuurt…’
Nee, nee zo gaat dat niet. Ik zal je even uitleggen hoe de cloud werkt. En waarom het handig is. En koop ook even wat ruimte bij, zodat ik je wat foto’s kan sturen. Ons leven tot 2007 heb ik al in een mapje gedaan voor je.
Een half uur later is P bij. Was toch niet zo eng als hij dacht. Dat krijg je in een huishouden waar ieder op elkaars kernkwaliteiten leunt.

Best chill vandaag… Nu eens kijken wat ik in de schuur heb staan aan en of ik alvast wat spullen bij Karwei kan bestellen. Hoera, de grootste karwei van Nederland staat in mijn dorp.

Oh, en ik krijg een interview hoor ik net. Leuk…