Ik heb weer iets leuks bedacht hoor!

Week 14 maart

Een tam weekje waarbij we een studiedag hebben. Alleen wil Noor op studiedag met een vriendin tennissen. We gaan toch tussendoor nog even naar Ballorig, kan Pippa ook even lekker rennen. Daar gekomen sla ik mijn laptopje open en doe ik mijn koptelefoon op. Zo. Even anderhalf uur knallen. ’s Middag wil Pippa een spelletje doen. Heerlijk om haar even ‘alleen’ thuis te hebben. Ze wil graag fietsen. Onderweg kletsen we gezellig over van alles wat haar bezig houdt.

Dit weekend is het tijd voor vriendenweekend! We hebben twee jaar lang moeten afwachten, maar nu mogen we met ons hele gezelschap in een huis. Het is een prachtige boerderij in het Land van Maas en Waal. Echt een aanrader. Superfijne keuken en echt gezellig ingericht.

Avond 1 is als vanouds lachen.

Noor is bij vertrek al niet helemaal tof. De volgende dag komt ze huilend mijn kamer op strompelen. Oei. Ik vertrek naar het dichtsbijzijnde Kruidvat voor wat paardenmiddelen.

Ik constateer koorts. Crap.

Ze hangt een beetje bij me en in redder wat met theetjes en stukjes appel, terwijl ik ondertussen mijn administratie doe, mindnumbing klusje.

’s Middags gaan we een potje voetgolfen. Ik laat Noor achter bij H die ook aan het kwakkelen is. Het voetgolfen op het Eiland van Maurik is leuk en winderig. Uiteindelijk stop ik iets eerder om de twee kleinsten even mee te nemen naar speeltuin, want die een ligt alleen nog maar in het gras en de ander loopt een beetje achter twee fanatieke vaders aan, ondertussen madeliefjes plukkend.

’s Avonds is Noor nog steeds niet tof, dus ik blijf maar bij haar.

En zo gaan ze zondagavond ook weer met mij mee naar huis. De druk begint inmiddels wat op te lopen, workwise.

Week 21 maart

Noor blijft nog maar een dagje thuis. Geen paardrijden vanavond. Wel een 10 minuten gesprekje met Pippa en haar juf. Pippa is nerveus. Ze knijpt haar handje in die van mij.
Ik pep haar op en vertel haar dat er geen goed of fout is aan een ouderkindgesprek. Ze gelooft het maar half. Bij de juf zit ze nerveus aan haar rokje te pulken. Het valt allemaal niet mee voor haar. Maar de juf stelt haar gerust en benadrukt wat ze juist heel goed heeft gedaan. Met een prachtig rapport gaat ze naar huis. ’s Avonds laat ik voor het eerste de meisjes heel even alleen om naar een babyshower in de sportschool te gaan. Om half acht word ik gebeld door Noor.
‘Pippa is haar bed weer uit, want ze heeft honger.’
Ok, dit is nog niet zo’n goed idee.

Noor gaat naar school. ’s Middags mag ik naar de schoonheidsspecialist. De lieve M vind het erg nodig dat mijn huid een extra boost krijgt. Heerlijk met melkzuren. Dat brand dus als de ziekte. Na twee lagen melkzuur, komt er een laag salicylzuur ofzo. Kan ook accuzuur zijn. Dat brand zo mogelijk nog erger.

Als ik thuis kom ligt Noor op de bank met haar telefoon. Warum?
‘Ik ben misselijk en duizelig.’
Waarom hebben we mij niet gebeld dan?
Het misselijk en duizelig wordt erger en erger. Tegen de tijd dat ik eten op tafel heb draait ze weg met haar ogen en is ze niet meer goed aanspreekbaar. Ze ziet letterlijk groen van ellende.
Ik overleg met een vriendin. De HAPA.

De HAPA is wat bang voor ons gekuch. We mogen via de corona-ingang. Ik drop snel Pippa bij mijn ouders.
Een half uur staan we te wachten op de parkeerplaats. Noor knapt helemaal op tot het punt dat ze weer grapjes maakt.
Ik schaam me om naar binnen te gaan. De arts voert wat testjes uit en stuurt ons weer naar huis. Bellen als het terugkomt.

De volgende dag gaat Noor dus gewoon naar school. Als ik net drie kwartier terug ben van het sporten wordt ik gebeld. Noor is beroerd. Dus weer een ritje naar school. Daar ligt ze op de bank. Ik vind het wat zorgelijk allemaal. Ik bel de huisarts. Die is niet onder de indruk. Naar huis en temperatuur opnemen, bellen als het om drie uur niet over is.

Ze knapt weer op. Ik kan even naar school om Pippa te halen. Die wil graag vriendinnetje J mee. Gezellig! We moeten nog wel even naar de bieb… Nadat ze even gespeeld hebben pakken we de tassen in. Hop naar de bieb.
Daar krijgt Noor wéér een inzinking. Ik bel de huisarts. Na wat aandringen mogen we komen. Onder protest, want de huisarts vind het onzin. Het lijkt mij echt beter dat ze haar nu even zien, nu ze weer amper praat. We laten de tas met uitgezochte boeken in de bieb staan, die nog afstempelen duurt te lang.

Bij de huisarts laat ik de twee achtjarigen achter in de auto, want Noor kan ik niet alleen laten. Ze mag van mij zelf het woord doen. Dat lukt zeer matig. Ondertussen race ik even terug naar de auto waar de twee dikke vriendinnen ’tv-tje’ spelen met mijn autodeuren. Owkeee…
‘Ik ben Djamilla!’
Ik wil nu ook Djamilla zijn en op een eenhoorn in mijn zwembad in Texas drijven.
Als ik weer terug in de spreekkamer ben zie ik tranen bij Noor. De verdict, een ontstoken evenwichtsorgaan, kan nog wel even duren. Enorm beroerd, gaat vanzelf over. En als je zin hebt mag je shocktherapie toepassen door jezelf op bed te laten vallen.
Ik neem haar al strompelend weer mee. Dikke knuffel. Wat een ellende.

Terug bij de bieb aangekomen zet ik Noor in een stoel. Reddende engel BABS Brigitte komt even naast haar zitten. Fijn, kan ik even twee extra boeken voor Noor scoren en snel alles afstempelen. Ik wil haar de boeken laten zien als ze in 1 x het zes meter lange tapijt, plus de broek van klant BABS Brigitte vol spuugt.

Ik weet even niet wat ik moet doen. Het is nogal een ravage. Poe. Kan ik ook door de vloer verdwijnen? Om mij heen schiet iedereen in actie. Er komen doekjes. En een prullenbak met een zak erin. Een lieve bewaker die vertelt dat hij vorige week ook buikgriep had. En de schoonmaakploeg.

Noor wil wel graag in de rolstoel naar buiten gereden worden. Dat lijkt haar wel wat. Ze is wel een stukje vrolijker ook. Het kan opluchten natuurlijk.

Eten doet ze ook de volgende dag nog niet.

Tegen de tijd dat het donderdag is ben ik mentaal helemaal gesloopt. Ik loop al vanaf zaterdagochtend bijna non-stop te zorgen. En ik heb me serieus zorgen gemaakt over Noor. Tel daar nog wat andere akkefietjes bij en je snapt dat ik vooral toe ben aan rust.

Derhalve zeg ik pizza-night met mijn sportmaatjes de volgende dag ook op.

Ik maak heel veel dingen af, dartel wat rond in een bloesemtuin, smikkel appel-gyoza’s op een terras.

Ik ben dit blog primair begonnen om kennis te delen (van leuke plekjes, lekkere eettentjes, must-see’s voor gezinnen) en mensen te inspireren om er op uit te gaan. Secundair was het om de silver linings er uit te halen. Om dubbel te genieten van al die mooie momenten. Ik haal er energie uit mijn schrijverij. Ik weet dat 99% van de mensen die mijn blogs en info lezen ermee geholpen zijn. Of om me moeten lachen. Daar doe ik het voor.

Zondag zijn de dames bij mij. We gooien de tuindeuren op, ik doe tig klusjes in huis, terwijl zij lekker aan het kleuren zijn. Ze kletsen gezellig en ik hoor bijna hoe de inkt van mijn ProMarkers er doorheen vlíegt. Pippa heeft ook een permanente marker. Wist ik niet. Zit nu op de vloer. Oei. Oei oei. En nu heeft ze het ook nog proberen op te ruimen. Met een doekje. Waardoor er een vlek is ontstaan. Ze weet dat het niet zo ok is. Dus schoorvoetend komt ze naar me toe. Ik prijs haar lef en zeg dat het slim is dat ze direct naar me toe gekomen is. Met wat nagellakremover dep ik over de skylt lak van de vloer. Het is snel weg en vormt geen vlek.
Later op de middag zie ik een doffe vlek op tafel. Ik probeer het weg te poetsen. Lukt niet. Ik vraag Noor wat daar gevallen is, want ik ben er vrij zeker van dat die vlek er gister niet was.
‘Oh daar heeft Pippa nog wat stift weggehaald met nagellakremover.’
*zucht*

Ik heb iets leuks bedacht. Ik ga binnenkort verschillende toffe tripjes maken. Voor elk tripje wil ik graag een extra cool adres bezoeken.

First stop: Keulen. Daar zit restaurant Neobiota. Deze heeft een Michelin-ster. En ontbijtjes! Ik hóu zo van ontbijtjes. Het leuke van een ontbijt bij een restaurant met een ster is dat het gewoon betaalbaar is. Sort of. Ik bedoel, een bammetje van bakker Jonker is voordeliger. Natuurlijk.